تفاخر به شهادت و شهادت‌طلبي در شعر مقاومت

تفاخر و نازش به شهادت و شهادت‌طلبي در راه خدا، يكي از مهم‌ترين ويژگي‌هاي شعر دفاع مقدس است. اگر بخواهيم كشته شدن در جنگ‌ها را چه در اشعار حماسي كهن و چه در اشعار حماسه‌گون سايرملل غيرمسلمان بررسي كنيم، به اين نتيجه خواهيم رسيد كه كشته شدن در جنگ‌هاي آنان غالباً مساوي با زبوني و خواري است؛ اما آنچه كشته شدن مسلمانان به ويژه شيعيان را رنگ و بوي حماسي و مفاخره‌اي بخشيده است، ديدگاه‌هاي قرآني دربارۀ شهادت است. بنابراين در اغلب اشعار مقاومت معاصر، شاعران هرگاه از شهدا سخن به ميان مي‌آورند هيچ‌گاه اين سخنان آميخته با مرثيه و حسرت خوردن نيست بلكه اين اشعار جنبه‌ي مفاخره‌اي دارد. در اين جُستار، نگاه شاعران برجستۀ مقاومت (طاهره صفّارزاده، نصرالله مرداني، سپيده كاشاني، سيدحسن حسيني و حسين اسرافيلي) به شهيد و شهادت و نيز تفاخر به آن مورد تحليل و بررسي قرار گرفته است.