«رويكردي مقايسه اي بر آسيب شناسي ادبيات داستاني مقاومت: تعهد به نمايش گزارشي وقايع= دور شدن از فنون نويسندگي»

هشت سال مقاومت ايران در برابر عراق، ميدانگهي را براي نويسندگان فراهم آورد كه قلم بردارند و در اين حيطه هنرنمايي كنند. برخي از نويسندگان، در واقع، ماهر به فنون نويسندگي نبودند و در واقع با هدف گزارش وضعيت دوران جنگ و مقاومت، به ثبت و ضبط وقايع در داستان‌ها مي‌پرداختند و برخي ديگر با علم به فن نويسندگي، وارد اين حيطه شدند. در اين ميان، بايد توجه داشت كه چه نكته هايي مي‌تواند داستان را از فنون داستان‌نويسي دور كرده و هنر نويسنده را به چالش بكشد. يكي از اين نكته‌ها گزارشي بودن نوشته‌هاي نويسندگان در اين حيطه است كه مي‌توانست با فنون داستاني به بهترين وجه، جذاب‌‌ترين فضا و صحنه‌هاي داستاني را به وجود آورد. با توجه به اهميت اين موضوع در جذب خوانندگان امروزي، به واكاوي آن در 6 رمان از سه دهه پس از انقلاب مي‌پردازيم. مي‌توان گفت نويسندگان نزديك تر به زمان جنگ، خود را متعهد به نمايش گزارشي صحنه‌ها و طرح شخصيت‌هاي بسيار ـ بدون شخصيت پردازي گسترده ـ دانسته و در نتيجه از توصيف داستان‌پردازانه دور شده و وقايع را به گزارشي شدن و در نتيجه خستگي خواننده نزديك كرده‌اند.