بررسي تحليلي شخصيت حضرت عباس (ع)، به‌عنوان نماد مقاومت و پايداري، در شعر برخي از شاعران قرن سيزدهم هجري

قيام امام حسين (ع) به عنوان الگوي بخش مقاومت در سراسر جهان، همواره مورد توجه شاعران و نويسندگان ادبيات پايداري در بين ملل مختلف قرار گرفته است. از جمله شخصيت‌هايي كه در اين قيام بزرگ، به عنوان نمائ ايستادگي و مقاومت مورد توجه قرار گرفته است، شخصيت حضرت عباس (ع) مي‌باشد. شاعران معاصر عربي كه در زمينه‌ي ادبيات پايداري و متعهد فعاليت كرده‌اند، از اين شخصيت مبارز و انقلابي غافل نبوده و در اشعارخود به جنبه‌هاي مختلف شخصيت ابوالفضل (ع) پرداخته‌اند، مقاله‌ي حاضر با روش توصيفي- تحليلي به بررسي و تحليل اشعار عربي پنج شاعر اواخر قرن سيزدهم (شيخ صالح تميمي، صالح حجي كبير، شيخ حسن قفطان، سيد حيدر عطار و سيد راضي قزويني)، درباره‌ي شخصيت اين مبارز ديني پرداخته است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه مسائلي مانند مبارزه با ظلم و ستم، استقامت و پايداري در ميدان كار زار، شهادت و شهادت طلبي حضرت عباس، شجاعت حضرت و حامي پشتيبان امام حسين (ع) و پناه اهل خيمه از جمله ويژگي‌هاي منحصر به فرد حضرت عباس (ع) است كه در شعر اين شاعران به خوبي منعكس شده است.