بنيان هاي اغتراب در شعر پايداري أمل دنقل

اغتراب پديده ايست داراي دو جوهر متناقض يعني تهديد در كنار خلق موقعيت بهتر؛ زيرا از يك سو به گسستي اطلاق مي‌گردد كه بين ذات انسان با دنياي دروني يا بيروني اش ايجاد مي‌گردد و او را از اصالت خود دور مي‌كند و غبار اندوه و غم بر روح زلال انسان مي‌نشاند و از سوي ديگر با به چالش كشيدن اوضاع سياسي، اجتماعي و اقتصادي سعي در بهبود و اصلاح جامعه براي نسلهاي آينده دارد. وهمچنين به احساس ناخوشايندي از تنهايي، عزلت، سرخوردگي و بدبيني اطلاق مي‌گردد كه ناشي از چالش دروني انسان است؛ حال اين دو چالش دروني و بيروني همان ويژگي برجسته زندگي أمل دنقل است به گونه‌اي كه سايه سنگين احساس غربت بر تار وپود واژگان سروده هايش نمايان است تا آنجا كه مجموعه شعري او سرشار از مفاهيم و دال هاي اغتراب مي‌باشد، لذا هدف اين مقاله پياده سازي تئوري هاي اغتراب به شكل تطبيقي و عملي در اشعار دنقل است، قلمرو تحقيق ديوان شعري دنقل است، روش پژوهش توصيفي و تحليل درون متني شعري است؛ ومهمترين يافته تحقيق اينكه اغتراب در همان حال كه غربت شدگي هست ابزاري براي حفظ وجود شاعر در ميان واژگانش است تا براي وجودي مقاومت كند كه ناشي از احساس غربت است.