مقايسه تطبيقي اصول نوشهرسازي با ويژگي‌هاي شهر تاريخي ايراني

دستيابي به الگوي شهرسازي ايده‌آل بدون توجه و دقت در انتخاب پارادايم‌هاي نظري توسعه امكان‌پذير نيست. پس از مشاهده آثار و تبعات توسعه مبتني بر انگاره‌هاي مدرنيسم، صاحب‌نظران به تبيين الگوي مطلوب براي توسعه شهر ايراني با استفاده هم‌زمان از «مفاهيم و اصول شهر سنتي ايراني» و «دستاوردهاي نظري شهر معاصر» گرايش پيداكرده‌اند. در اين مسير پژوهش حاضر قصد دارد بامطالعه تطبيقي ميان مفاهيم شهر سنتي ايراني و جنبش معاصر نوشهرسازي، وجوه اشتراك و افتراق اين دو مكتب را مقايسه نموده و زمينه‌هاي بهره‌گيري آن‌ها در شهر ايراني معاصر را تبيين نمايد. روش استفاده‌شده در اين پژوهش بر مبناي مقايسه دو ديدگاه و به‌صورت تحليلي- توصيفي مي‌باشد. نتايج نشان مي‌دهد آنچه نوشهرسازي به‌عنوان نهضتي معاصر در شهرسازي ارائه مي‌دهد (منهاي اصولي كه صرفاً در شهر معاصر موضوعيت دارند) داراي ريشه‌هايي مستحكم در تاريخ شهرنشيني و شهرسازي ايران بوده و نسخه ايراني در بسياري موارد از كارايي و ارزش افزون‌تري برخوردار بوده است.