تحليل سازوكارهاي مديريت شهري در بافت فرسوده با رويكرد تاب آوري شهري(نمونه موردي: منطقه 9 شهرداري تهران)

در جهان امروز شهرها و مناطق در اندازه، هويت اجتماعي، اقتصادي و نحوه قرارگيري در معرض خطرپذيري‌هاي متفاوتي هستند. از طرفي ناكارآمدي و آسيب پذيري بافت‌هاي فرسوده بر فرم، عملكرد، كيفيت و امنيت شهرها تأثير اساسي دارد. يكي از مفاهيمي كه امروزه به‌طور گسترده به‌منظور رويارويي با شوك‌هاي طبيعي و يا پيامدهاي ناشي از اقدامات انساني مورد توجه قرار مي‌گيرد، نظريه تاب آوري است. همچنين نگاه غالبي كه تاكنون در مديريت سوانح و مديريت شهري وجود داشته صرفاً در راستاي مقابله و كاهش مخاطرات بوده است. در اين ميان،تاب آوري، مفهوم جديدي است كه بيشتر در مواجهه با ناشناخته‌ها و عدم قطعيت‌ها به كار برده مي‌شود. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي سازوكارهاي مديريت شهري در راستاي تحقق تاب آوري شهري در بافت فرسوده منطقه 9 شهرداري تهران تعريف شده است. همچنين روش اين پژوهش توصيفي-تحليلي و هدف آن كاربردي است. داده‌هاي مورد نياز از طريق اسناد و منابع كتابخانه‌اي و همچنين رويكرد پيمايشي و توزيع پرسشنامه جمع آوري و با استفاده از نرم افزار spss و آزمون‌هاي آماري مانند تي تك نمونه‌اي و ضريب همبستگي پيرسون، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته‌اند. يافته‌هاي اين پژوهش بيانگر اين است كه: محلات فرسوده‌اي كه در آن‌ها سياست‌هاي بازسازي و بهسازي انجام شده است در مؤلفه‌هاي تاب آوري ارتقا يافته‌اند و نتايج آزمون تي تك نمونه‌اي نيز مؤيد اين مطلب بودند. در اين آزمون اختلاف ميانگين‌ها مثبت بوده و نشان از بالا بودن ميانگين ابعاد و مؤلفه‌هاي نسبت به ارزش متوسط در نظر گرفته شده بود. همچنين نتايج آزمون ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه بين يكپارچگي و همگرايي مديريت با ارتقا تاب آوري رابطه مثبت و مستقيم وجود دارد. همچنين نتيجه اين پژوهش در نهايت مؤيد اين مسئله است كه براي مقابله با رويدادهاي طبيعي و انساني در بافت شهري، صرفاً بهره گيري از روش‌هاي سنتي مديريت شهري كافي نيست و يكپارچگي ساختاري مديريت شهري جزو اجزاي لاينفك اين رويكرد خواهد بود.