واكاوي مولفه‌هاي زمينه گرايي موثر بر توسعه گردشگري پايدار

زمينه‌گرايي در ابتدا تنها كالبد را شامل مي‌شد اما با گذشت زمان و ظهور ديگر رويدادهاي تفكر پست مدرن ابعاد انساني و اجتماعي-فرهنگي نيز به آن افزوده شد. عدم ارتباط بين اغلب ساختمان‌هاي امروزه به زمينه‌ههاي محيطي كه منجر به بروز مسائلي همچون اغتشاش و ناهماهنگي، ‌بحران هويت، ناخوانايي و عدم مطلوبيت شده است، اهميت اين مفهوم را مي‌رساند. توجه به زمينه منجر به درك ويژگي‌هاي طرح توسط بسياري از كاربران بومي هم خواهد شد. استفاده كنندگان از يك طرح معماري با هم متفاوتند و ممكن است خواسته‌هاي متفاوتي نيز داشته باشند. زمينه گرايي به اين پرسش كه زمينه‌ها با سطوح‌ مختلف از معيارهاي معرفتي تا چه اندازه مي‌توانند در نحوه‌ي شناخت ما از واقع موثر باشند؟ پاسخ مي‌دهد. اگر زمينه را، مشتمل بر داشته‌هاي فرهنگي يك منطقه نيز بدانيم مي‌توانيم به اشتراكاتي در تعريف بوم و زمينه برسيم. در طرف ديگر، گردشگري پايدار را نمي‌توان جدا از مفهوم توسعه پايدار بحث كرد، بنابراين، مفاهيم توسعه ي پايدار در بخش گردشگري، در قالب مفاهيم توسعه پايدار اقتصاد كلان، قابل تبيين است. گردشگري پايدار بر ضرورت استفاده و توسعه ي منابع گردشگري در مسيرهاي سالم تأكيد مي‌كند. از اين‌رو هدف اصلي اين پژوهش تدوين مولفه‌هاي زمينه‌گرايي و بررسي تاثير آنها بر توسعه گردشگري پايدار مي‌باشد. بنابراين سوالي كه به ذهن متبادر مي‌شود اين است كه، چگونه مي‌توان از پتانسيل‌هاي محيطي كه مولفه‌هاي زمينه گرايي در اختيار ما مي‌گذارد در طراحي معماري بهره جست؟. پس روش تحقيق در اين پژوهش بر اساس هدف از نوع بنيادي است كه در آن به دنبال كشف روابط بين زمينه و معماري مي‌باشيم. همچنين روش تحقيق بر اساس ماهيت و روش در اين پژوهش از نوع توصيفي است كه به دنبال چيستي و چگونگي موضوع زمبنه‌گرايي در معماري هستيم. نهايتا، نتايج يافته شده دلالت بر اين نكته دارد كه توجه به زمينه گرايي در پيوند نزديك با پايداري در زمينه‌ي معماري، شهرسازي و گردشگري است. بر اين اساس يكي از مهم‌ترين و اساسي‌ترين راه‌هاي نيل به پايداري در گردشگري توجه به بستر و زمينه موجود است.