مطالعه تطبيقي باغسازي ايراني پيش از اسلام و دوره اسلامي

عشق به زندگي و طبيعت ريشه اي عميق در تاريخ و فرهنگ مردم ايران زمين دارد و به عنوان تمثالي از بهشت، همواره در ميان باورهاي ايرانيان جايگاه مقدسي داشته است. به نظر مي رسد تفاوتهاي موجود در باغسازي قبل و بعد از اسلام با تغيير آيينهاي ديني كه تعاريف متفاوتي از بهشت آرماني ارائه مي دهند، نمود بارزتري يافته و مستلزم تأملي دقيقتر است. اين پژوهش سعي بر اين دارد تا ضمن بررسي مصاديقي از دوران قبل و بعد از اسلام و دستيابي به الگوي كلي باغسازي در اين دوران، تغييرات صورت گرفته در آن را بررسي و ارزيابي كند؛ همچنين با بررسي شاخصه هاي بهشت آرماني و مباني نظري مرتبط با اين مقوله،حكمت دستيابي به اين الگوها و دلايل تفاوتهاي كالبدي باغهاي اين دو دوره مشخص مي شود. روش تحقيق ازنوع توصيفي- تحليلي است كه با مرور، واكاوي و تحليل سوابق مطالعاتي موجود در رابطه با موضوع مورد بررسي، به كار گرفته شده است. براي انجام مطالعه از شيوه هاي مرسوم جمع آوري اطلاعات اعم از اسنادي و ميداني بهره گيري شده است.دربخش مطالعات كتابخانه اي، به تعريف از باغ پرداخته، پس از ارائه توضيح درباره ي پيشينه باغسازي در ايران پيش و پس از اسلام به بررسي شكل و ساختار و عناصر آن،پرداخته شده است. سپس با روش تطبيقي به بازبيني مباني نظري باغسازي ايراني در دو دوره پرداخته شده است تا امكان انطباق مؤلفه ها و عناصر باغ ايراني با مباني نظري فرهنگ ديني (قبل و بعد از اسلام) فراهم شود.