تاثير افزايش تفكيك قائم در نتايج يك مدل سازي عددي اقيانوسي

خطوط ساحلي و توپوگرافي هاي پیچیده كف از سخت ترین موارد براي مدل سازي دریا هاي كم عمقی هستند ، شبیه سازي بهتر هیدرودینامیك این حوضه ها با استفاده از ایك سیستم مختصات قائم كه توپوگرافي را نیز دربردارد ، امكان پذیر است یكي از این سیستم ها ، مختصات قائم سیگما است . يكي از مسائل مهم در مدل سازي عددي انتخاب تعداد مناسب براي لایه هاي سیگما مي باشد . هدف این تحقیق بررسي تاثیر افزایش تفكیك قائم یا تعداد لایه هاي سیگما در نتایج یك مدل سازي عددي است . یك حوضه دریایي نیمه بسته (خلیج فارس) براي این مطالعه انتخاب شده است و مدل عددي مورد استفاده در این مطالعه مدل سه بعدي COHERENS است كه براي شبیه سازي هیدرودینامیك دریاهاي كم عمقی مناسب مي باشد . در این مدل از سیستم مختصات دكارتي براي راستاي افقي و از مختصات سیگما با 4 تفكیك قائم مختلف ( ۵ لایه ، ۱۰ لایه ، ۵ ۱ لایه و ۲۰ لایه ) براي راستاي قائم استفاده شده است . خطوط ساحلي خلیج فارس و عمق آن بر اساس داده هاي 2-EtOpO ، از داده هاي دیجیتالي بستر دریا و برآمدگي زمین با شبكه هاي ۲ دقیقه عرضي و طولي جغرافیایي ، بدست امده است . مدلی 4 بار و هر بار با تعداد لایه متفاوت اجرا شده است نتایج نشان میدهد كه انتخاب تعداد ۱۰ لایه در مدل سازي عددي حوضه خلیج فارس، با توجه به نوع توپوگرافی بستر و عمق آن مناسب مي باشد . و تعداد لایه های بیشتر تنها زمان محاسبات را با توجه به تفكیك افقی منتخب زیاد می كند .