ارزيابي ميزان زيست پذيري بافت‌هاي شهري با تكيه‌بر شاخص‌هاي اجتماعي و كالبدي مسكن با استفاده از GIS (نمونه‌هاي مطالعاتي: محلات نوده،عبادي و اماميه مشهد)

توسعه روزافزون جمعيت شهري و رشد فزاينده جمعيت شهرها سبب اهميت يافتن توجه به سنجش وضعيت موجود شهرها و محلات شده است. از طرفي با جايگزيني رويكردهاي كيفي به‌جاي توجه بـه اسـتانداردها كمي و مطرح‌شدن رويكرد و نظريه توسعه پايدار به‌جاي ديدگاه‌هاي ملان اقتصادي و خرد كالبدي، باعـث طـرح موضوعات نظير كيفيت زندگي شهري و زيست پذيري شهري شده است كه در آن‌ها مقياس ، قلمروها و ابعـاد مختلـف قابل‌بررسي است. در اين ميان مسكن به‌عنوان يكي از مهم‌ترين اجزاء و قلمروهاي زيست پذيري، نقش بسيار كليدي در ارزيابي ميزان زيست پذيري شهرها دارد. لذا در اين تحقيق ابتدا چارچوب مفهومي براي زيست پذيري ارائه مي‌شود و سپس با توجه به آن، قلمروي مسكن با تكيه‌بر ابعاد اجتماعي و كالبدي آن موردبررسي و تحليل قرار مي‌گيرد. روش تحقيق در پژوهش حاضر روش توصيفي-تحليلي بوده كه به شيوه كتابخانه‌اي و اسنادي جمع‌آوري اطلاعات از سوي نهاد هاي مربوطه صورت گرفته و با تجزيه و تحليل آنها در محيط GIS و چارچوب نظري و تجارب مربوطه در اين زمينه به تجزيه‌وتحليل داده‌ها پرداخته‌شده است. نتايج حاصل از مطالعه سه بافت مختلف شهري (بافت اسكان غيررسمي،بافت فرسوده و بافت برنامه‌ريزي‌شده) شهر مشهد نشان مي‌دهد كه محله اماميه (برنامه ريزي شده) در حالت كلي در شاخص هاي كالبدي در بهترين وضعيت و در مراتب بعدي محلات عبادي و نوده قرار دارند. در مورد شاخص هاي اجتماعي نيز محله عبادي (قديم) داراي بهترين وضعيت نسبت به ساير محلات (اماميه و نوده) قرار دارد.