مقايسه رفتار روسازي‏هاي بتني و آسفالتي با تاكيد بر پارامتر‏هاي چرخه عمر و ملاحظات زيست‏محيطي

با توجه به وجود منابع نفتي و در نتيجه قير فراوان در ايران، روسازي آسفالتي را مي‏توان به عنوان روسازي غالب معرفي نمود به گونه‏اي كه حتي اجازه فكر كردن به ساير روسازي‏ها از جمله روسازي بتني را از طراحان سلب نموده است. امروزه بر خلاف گذشته كه هزينه به عنوان مهمترين عامل تصميم گيري مطرح بوده است، اين پارامتر به تنهايي نمي‏تواند منجر به تصميم‏گيري شود بلكه با توجه به اصل توسعه پايدار، مسائل اقتصادي، مسائل زيست محيطي و موارد اجتماعي هر سه بايد در كنار يكديگر بررسي شده و تصميم‏گيري بر اساس همه آن‏ها صورت پذيرد. از اين رو بررسي رويه‏هاي بتني و آسفالتي با توجه به پارامترهاي مطرح شده در توسعه پايدار امري ضروري مي‏باشد. با توجه به بررسي‌هاي صورت گرفته و جمع‌بندي مطالعات پيشين، مي‌توان گفت كه در انتخاب نوع روسازي، براي روسازي بتني راه حل مناسب‏تري است. بعلاوه براي جاده‏هاي موقتي از نوع راه شني جهت عبور ترافيك در حين ساخت، روسازي آسفالتي ممكن است راه حل ارزان‏تري باشد. همچنين براي مناطق صنعتي و محل‌هايي‏كه احتمال پاشيدن روغن و جريان آب وجود دارد، روسازي بتني مناسب‏تر از روسازي آسفالتي ارزيابي مي‌شود.