خصوصيات مقاومتي مخلوط‏هاي آسفالت متخلخل اشباع شده با دوغاب سيمان (آسفالت مركب - Combi_layer)

تغيير شكل دائمي روسازي‏هاي آسفالتي كه معمولاً به صورت شيار شدگي در طول مسير ظاهر مي‏شود، يكي از رايج‏ترين خرابي‏هاي روسازي‏هاي آسفالتي است، انجام تحقيقات به منظور ارائه راه كارهاي مناسب براي كاهش خرابي‏هاي ناشي از آن امري مهم محسوب مي‏شود. شيارشدگي اساساً حاصل ايجاد تغييرشكل‌ در لايه‏ها، تحكيم لايه آسفالتي يا جابجايي مخلوط آسفالتي به علت كاهش پايداري مخلوط است. پايداري مخلوط آسفالتي به خصوصيات سنگدانه‏ها و دانه‌بندي آن‏ها، نوع و محتواي آسفالت، نوع ترافيك، درجه حرارت و كيفيت ساخت روسازي بستگي دارد. لذا اصلاح دانه بندي مصالح سنگي و يا به عبارتي ارائه محدوده‏هاي دانه بندي كه بتواند ميزان تغيير شكل‏هاي دائمي روسازي را كاهش دهد مي‏تواند صرفه جويي كلاني را در سطح ملي ايجاد كند. و به عبارتي با بهبود عملكرد روسازي‏ها از هزينه هاي اضافي كه خرابي‏هاي روسازي به اقتصاد كشور تحميل مي‏كند، بكاهد. با افزايش فشار تايرها، بارهاي محوري و تعداد تكرار بار، تمايل به كاربرد مخلوط با سنگدانه‏‌هاي ‌درشت افزايش مي‌يابد. گزارشات حاكي از آن است كه روسازي‌هاي آسفالتي كه با قير نرم، دانه‌بندي با تراكم بالا، خلل و فرج كمتر و بيشترين اندازه‌ي سنگدانه (1 اينچ يا بزرگ‌تر) ساخته مي‌شوند، مقاومت خوبي در برابر شيارشدگي از خود نشان داده‌اند. براساس مشاهدات، كاربرد سنگدانه‌هاي با اندازه حدود ضخامت لايه، مي‌تواند در كاهش تمايل به شيارشدگي مخلوط‌هاي تحت فشار ترافيك سنگين مفيد باشد. آسفالت مركب (combi_layer) با توجه به دارا بودن تمام اين خصوصيات، مشكلات مربوط به ناپايداري و شيارشدگي روسازي را بهبود مي‏بخشد. در اين تحقيق با تهيه نمونه هاي آزمايشگاهي و ارزيابي آن ها با آزمايش‏ها تعيين مقاومت و خصوصيات كششي، روش تعيين درصد بهينه اجزاي اين آسفالت تركيبي و از آن جمله مقدار بهينه دوغاب سيمان آن ارائه شده است.