كارايي و روش‏هاي طراحي روسازي بتني مركب در جهان

متوليان امور راهسازي همواره به دنبال روسازي‏هايي بوده‏اند كه ضمن داشتن طول عمر زياد از حداقل ميزان تعمير و نگهداري برخوردار باشند. روسازي مركب به روسازيي اطلاق مي‏شود كه در آن لايه دو رويه از جنس بتن و آسفالت تشكيل شده‏باشد. بسته به اينكه لايه بتني بالاتر قرارگيرد يا لايه اسفالتي نوع طراحي و اجراي روسازي مركب متفاوت با كيفيت خواهد بود ولي در متداول‏ترين نوع روسازي مركب لايه آسفالتي بالاتر از لايه بتني قرار مي‏گيرد. در اين حالت عموما يك لايه روسازي آسفالتي با كيفيت روي روسازي بتني قديمي اجرا مي‏شود و هدف ارتقاي كيفيت سطح راه مي‏باشد. قبل از اجراي روسازي آسفالتي جديد اقداماتي روي دال بتني انجام مي‏شود چرا كه جابه‏جايي و تغيير شكل‏هاي دال بتني در اثر حرارت و تغييرات دما مي‏تواند باعث ترك‏خوردگي لايه آسفالتي گردد. چند روش براي طراحي روسازي‏هاي مركب وجود دارد. اما انچه كه امروز بيشتر مد نظر گرفته شود استفاده از مدل‏هاي سازه‏اي و روش‏هاي مكانيستيك براي تعيين رفتار و عكس العمل‏هاي سازه‏اي است. استفاده از اين روش‏ها ديد مناسب‏تري از رفتار روسازي را در اختيار پژوهشگران قرار مي‏دهد. بررسي‏هاي ميداني در كشورهاي اروپايي و آمريكا نشان مي‏دهد كه روسازي‏هاي مركب داراي خصوصيت گفته شده هستند. در اين مقاله به مروري كلي بر مزايا و معايب و روش‏هاي طراحي ضخامت روسازي مركب (داراي رويه آسفالتي) از جمله آشتو، روش انگلستان، روش دانمارك و روش مكانيستيك پرداخته مي‏شود و بخش پاياني تجارب برخي كشورها از جمله آمريكا، آلمان، انگلستان و اسپانيا در زمينه استفاده از اين نوع روسازي‏ها را بيان مي‏كند.