مروري بر تجارب جهاني در زمينه تأمين مسكن گروه هاي كم درآمد شهري (مورد مطالعاتي: كشور ايران، آلمان و نيوزلند)

A Review of Global Experiences in Housing For Livelihoods (Case Studies: Iran,Germany,and New Zealand)

مسكن در زمره اساسي ترين و حساس ترين بخش ها در برنامه ريزي توسعه ي اقتصادي و اجتماعي است و به همراه خوراك و پوشاك از ديرباز به عنوان اصلي ترين نيازهاي گروه هاي انساني مطرح بوده است. علاوه بر اين، مهم ترين عامل تأثيرگذار در ميزان رضايتمندي فرد از سكونت در يك منطقه، مسكن و شرايط محيطي آن است. مسأله بسيار مهمي كه وضعيت مسكن در جهان را نامطلوب مي كند فراموشي اقشار كم درآمد در برنامه هاي تأمين مسكن است. اين مسأله به وضوح در طرح هاي توسعه شهري تهيه شده در ايران نيز قابل مشاهده است. با توجه به اينكه تقريباً همه كشورهاي جهان با مسأله مسكن مواجه مي باشند، اين مشكل و پيامدهاي آن بسياري از كشورها را به تكاپو واداشته است تا اقدامات مؤثرتر و بيشتري براي حل اين معضل به عمل آوردند و از اين رهگذر زمينه مناسب تري براي بهره مندي شهروندان از ثمرات زندگي شهري فراهم آيد. اگرچه آغاز مسكن اجتماعي را در قانون مسكن 1901 كشور هلند مي توان جستجو كرد اما آن قانون بيشتر جنبه حمايتي از بخش خصوصي دارد تا در تامين مسكن مناسب براي افرادي كه توانايي خريد مسكن مناسب و قابل استطاعت نداشتند، كمك نمايند؛ اولين تلاش براي ساخت مسكن دولتي توسط نخستين دولت ليبرال كشور نيوزلند اتفاق مي افتد. به طور اجمالي برنامه هاي عمده تأمين مسكن گروه هاي كم درآمد كه قبل از دهه 1970 در اكثر كشورها اجرا شده، عبارت از نوسازي شهري، ايجاد خانه هاي ارزان قيمت و اعطاي وام هاي خانه سازي بوده است. اين برنامه ها بر پايه اين فرضيه استوار است كه اگر به اندازه كافي واحد مسكوني ايجاد شود، مسئله مسكن حل خواهد شد. دولت، به مثابه يك بنگاه اقتصادي بزرگ نمي تواند به تنهايي مشكل مسكن گروه هاي كم درآمد شهري را حل نمايد. بلكه دولت بايستي با تنظيم بازار، تشويق و نظارت مستمر بر فعاليت هاي بخش خصوصي نقش تسهيل كننده و حمايتي در اين زمينه داشته باشد. مقاله حاضر به لحاظ نوع، از تحقيقات بنيادي محسوب مي شود. جمع آوري اطلاعات در اين پژوهش نيز بدين گونه بوده كه با استفاده از روش اسنادي، منابع مكتوب مورد بررسي قرار گرفته و سياست ها و برنامه هاي مسكن در كشورهاي نيوزلند، آلمان و ايران استخراج شده است. پس از استخراج اطلاعات و سياست هاي موجود در زمينه مسكن گروه هاي كم درآمد شهري، در دوره هاي مختلف زماني دسته بندي و در نهايت با استفاده از روش تحليلي- توصيفي مورد بررسي و ارائه شده است.

Housing is among the most fundamental and sensitive sectors in the planning of economic and social development, and with food and clothing has long been considered as the main needs of human groups. In addition, the most important factor influencing the level of satisfaction of a person is to live in a region, housing, and environmental conditions. A very important issue that undesirable housing conditions in the world is the lack of income for low-income groups in housing programs. This issue is clearly visible in the urban development plans developed in Iran. Given the fact that almost all countries in the world are faced with housing problems, this problem and its implications have led many countries to take more effective and more effective measures to resolve this problem, and hence a more appropriate context for exploitation. Citizens will be provided with the fruits of urban life. Although the beginning of social housing can be sought in the Dutch housing law of 1901, the law has more to do with the private sector than to provide adequate housing for people who are unable to afford affordable housing; the first attempt to build housing A state is being held by the first liberal state of New Zealand. Briefly, the major housing programs for low income groups that were implemented in most countries before the 1970s include urban renewal, low-cost housing, and mortgage lending. The plans are based on the hypothesis that housing problems will be resolved if enough residential units are created. The government, as a large corporation, can not alone solve the housing problem of low-income urban groups. Rather, the government should play a facilitating and supportive role in regulating the market, encouraging and continuous monitoring of private sector activities. The present paper is considered to be of fundamental research in terms of its type. The information gathering in this research is that using the documentary method, written sources have been investigated and housing policies and programs have been extracted from New Zealand, Germany and Iran. After extracting information and policies on housing in urban low income groups, they were categorized in different periods of time and finally, using an analytical-descriptive method.