ساختارهاي ميان افزا عاملي جهت تهيج بافت هاي فرسوده ي مجاور در نواحي مركزي شهرها

infill structures as a stimulation for development of decayed urban areas in the central regions of the cities

رشد روزافزون جمعيت شهري در دوران معاصر و افزايش مهاجرت به كلان شهرها از يك سو و فقدان برنامه ريزي هاي كارآمد از سوي ديگر، علاوه بر افزايش دامنه ساخت و سازها در نقاط پيراموني شهرها، اتلاف سرمايه هاي كلان، استفاده بي رويه و ناصحيح از منابع و تخريب اراضي كشاورزي را نيز در پي داشته است. اين در حالي است كه برخي از اراضي درون شهري با وجود برخورداري از زيرسا ختها و امكانات شهري واجد ارزش، رها شده و بلا استفاده مانده اند. اين موضوع زماني به بيشترين درجه از اهميت و دقت خود نائل مي شود كه در مورد مراكز شهرها مطرح شود. مراكز شهرها با وجود اينكه قلب شهرها محسوب مي شوند و حائز پتانسيل هاي بالقوه مي باشند، اغلب از جريان توسعه باز مانده و با مسائل و مشكلات پيچيده اي همچون فرسودگي زودرس، زمين هاي قهوه اي، كاهش ايمني و امنيت روبرو شده اند. اين مساله همواره فكر متخصصان، برنامه ريزان و سياست گذاران شهري را به خود مشغول داشته است. از جمله تلاش هاي عمده در راستاي حل مشكل مي توان به راهبرد رشد هوشمند و توسعه ميان افزاي شهري اشاره نمود كه در سالهاي اخير مورد توجه قرار گرفته است. در اين جستار، مقاله ي حاضر در پي بررسي اهميت موضوع و اصولِ راهنما و رهنمودهايي اجرا شده، جهت استفاده طراحان به منظور طراحي ساختارهاي جديد در مراكز شهرها جهت تهييج بافت هاي فرسوده ي مجاور مي باشد. اين ساختارها كه به ساختارهاي ميان افزا معروف مي باشند به عنوان عوامل محرك در نوسازى، بهسازى و يا توانمندسازى بافت هاي مركزي معرفي شده و موجب تحريك توسعه ي بافت هاي مذكور مي شوند.