ارائه مدل طراحي مجتمع مسكوني بر اساس اصول معماري بومي ساري با رويكرد ارتقاء حس تعلق

Presentation of residential design design model based on the principles of Sari native architecture with a sense of belonging upgrade approach

امروزه به نظر مي‌رسد روند رو به رشد تقاضاي مسكن به دليل حل مشكل زمين و توسعه نگرش تك‌بعدي و كميت‌گرا به عنوان تفكر برخاسته از زمينه‌هاي اجتماعي و اقتصادي ايران معاصر، موجب شكل‌گيري توده‌هاي حجيم بناهاي سرد و بي روحي است كه ناگزير، زمينه‌ساز بيگانگي افراد و كاهش حس تعلق به محيط زندگي خويش شده است. در چنين وضعيتي، تحقيق حاضر با در نظر گرفتن اينكه كيفيت محيط و چگونگي حضور نشانههاي بصري در تطابق با معماري بومي، يكي از فاكتورهاي مهم تأثيرگذار در افزايش حس تعلق در مجتمعهاي مسكوني است، به دنبال تحقق اين هدف برآمده است كه با تبيين رابطه معيارهاي كيفيت معماري بومي و ميزان حس تعلق در مجتمع هاي مسكوني، ميتوان موجب افزايش كيفيت بصري منظر شهري گرديد. در اين راستا، نوشتار حاضر بر پايه مرور متون و اسناد مرتبط در اين حوزه، ضمن ارائه تعريف حس تعلق و معماري بومي، به بررسي ابعاد مختلف آن پرداخته است؛ بدين منظور با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و تكنيك SWOT، به شناخت نقاط قوت و ضعف داخلي و نيز فرصت‌ها و تهديدهاي مؤثر در محدوده منطقه مورد مطالعه پرداخته است. سپس براي فهم معيارها و نيز وزن‌دهي به آن‌ها، از يك پيمايش ميداني به شيوه دلفي استفاده شده است. در انتها توسط ماتريس ارزيابي عوامل داخلي و خارجي، استراتژي OS (راهبرد تهاجمي) به عنوان مناسب‌ترين راهبرد شناسايي گرديد. اين استراتژي شامل راهبردهايي همچون: استفاده بهينه از نشانه‌هاي بصري، استفاده از عناصر و الگوهاي تاريخي، بهره‌گيري از قيمت اقتصادي منطقه و ايجاد فرصت براي رخداد فعاليت‌هاي جمعي و فردي بودند. توجه به شاخصه‌هاي فوق در ارتباط با مقوله طراحي مجتمعهاي مسكوني، مي‌تواند علاوه بر فراهم آوردن محيطي منطبق بر معماري بومي و افزايش كيفيت محيطي، موجب افزايش حس تعلق آنان گردد.

Today, it seems that the growing demand for housing due to solving the land problem and the development of quantitative and quantitative attitudes as contemplated by the contemporary social and economic context of Iran has led to the formation of massive masses of cold and unhealthy buildings that inevitably lead to the alienation of individuals and Reducing the sense of belonging to their living environment. In this situation, the present research, considering that the quality of the environment and the presence of visual cues in accordance with native architecture, is one of the important factors influencing the sense of belonging in residential complexes. In pursuit of this goal, it is possible to increase the visual quality of urban landscape by explaining the relationship between the quality criteria of native architecture and the sense of belonging in residential complexes. In this regard, the present paper, based on the review of the texts and related documents in this field, while presenting the definition of the sense of belonging and native architecture, examined its various dimensions; For this purpose, using descriptive-analytical method and SWOT technique, we have identified the strengths and weaknesses of the country as well as effective opportunities and threats in the area of the study area. Then, a delphi field scroller was used to understand the criteria and also weight them. Finally, with the internal and external factors evaluation matrix, OS strategy (aggressive strategy) was identified as the most appropriate strategy. The strategy included strategies such as: the optimal use of visual cues, the use of historical elements and patterns, the utilization of the regional economic price, and the opportunity for collective and individual activities. Considering the above characteristics in relation to the design of residential complexes, it can increase the sense of belonging in addition to providing an environment consistent with native .architecture and increasing the quality of the environment