بررسي رابطه بين اضطراب پيشرفت با خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي در دانشجويان

Evaluation of the Relationship between Achievement Anxiety and Self-control as a Cultural Element in University Students

اهميت خودمهارگري، به عنوان يك عنصر مهم فرهنگي كه در ادبيات ديني معادل تقوي است، براي ارتقاي عملكرد، كاهش تنش و آسيب هاي رواني بر كسي پوشيده نيست، بدين ترتيب پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين اضطراب پيشرفت با خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي در دانشجويان انجام شد. طرح پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي دانشجويان 20 تا 24 ساله دانشگاه گيلان در سال1394 بوده است كه از اين تعداد نمونه اي به حجم 100 نفر به شيوه نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند و پرسشنامه هاي اضطراب پيشرفت (آلپرت و هابر، 1960) و خودمهارگري (تانجي و همكاران، 2004) را تكميل نمودند. نتايج تحليل همبستگي پيرسون نشان داد كه بين اضطراب تسهيل كننده با خود-مهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي، رابطه مثبت و معني دار (01 /0 P)، و بين اضطراب تضعيف كننده با خود مهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي، رابطه منفي و معني داري وجود دارد (01/ 0 P). همچنين تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از رگرسيون چندگانه نشان داد كه اضطراب تسهيل كننده پيش بيني كننده مثبت و معني دار خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي (01/ 0 P)، و اضطراب تضعيف-كننده پيش بيني كننده منفي و معني دار خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي است (01/ 0 P). بنابراين با توجه به نتايج پژوهش، دانشجوياني كه در خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي موفق تر هستند، اضطراب تسهيل كننده را تجربه مي كنند و آن-دسته از دانشجوياني كه در خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي نمرات پايين تري كسب مي كنند اضطراب از نوع تضعيف كننده را تجربه مي كنند.