نقش خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي در پيش‌بيني راهبردهاي حل مسئله اجتماعي در دانشجويان

Role of Self-control as a Cultural Element in the Prediction of Social Problem-solving Strategies in University Students

در چند سال اخير به نقش خودمهارگري به عنوان يك عنصر مهم فرهنگي در متون ديني و نيز پژوهش هاي روانشناختي مختلف به عنوان عاملي در ارتقاي پيشرفت و موفقيت، توجه‌روز افزوني شده است. براين اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي در پيش بيني راهبردهاي حل مسئله اجتماعي در دانشجويان انجام شد. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانشجويان 20 تا 24 ساله دانشگاه گيلان در سال 1394 بوده، كه از اين تعداد نمونه‌اي به حجم 100 نفر به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند و پرسشنامه‌هاي خودمهارگري (تانجي و همكاران، 2004) و راهبردهاي حل مسئله اجتماعي (دي زوريلا و نزو، 2002) را تكميل كردند. نتايج تحليل همبستگي پيرسون نشان داد كه بين خود مهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي با حل مسئله اجتماعي همبستگي مثبت وجود دارد. (01/ 0 P). همچنين تحليل داده‌ها با استفاده از رگرسيون گام به گام نشان داد كه خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي 31 درصد از تغييرات حل مسئله اجتماعي را تبيين مي‌كند. آزمون تحليل واريانس مدل پيش بيني حل مسئله اجتماعي از روي خود مهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي در سطح (001/ 0) معني‌دار مي‌باشد. بنابراين با توجه به نتايج پژوهش، به نظر مي‌رسد دانشجوياني كه از خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي بيشتر برخوردارند، مسائل اجتماعي را به شيوه مطلوب‌تري حل مي‌نمايند در حاليكه آن دسته از دانشجوياني كه كمتر در خودمهارگري به عنوان يك عنصر فرهنگي موفق‌اند، حل مساله اجتماعي ناموفق‌تري دارند.