اثرات گردشگري در توسعه و برنامه ريزي پايدار روستايي با استفاده از مدل swot (مطالعه موردي: روستاي ابيانه اصفهان)

توسعه پايدار روستايي، يكي از معيارهاي اصلي توسعه يافتگي جوامع است كه در سالهاي اخير مورد توجه واقع شده و به دنبال ارائه شيوههاي مناسب زندگي در سطح روستاها از طريق حفظ و تقويت پتانسيلهاي طبيعي و انساني و همچنين كاهش محدوديتهاي آنها ميباشد . با اين حال راهبردهاي موجود در زمينه توسعه روستايي موفقيت آميز نبوده و نتوانسته اند كاهش فقر، بهداشت، اشتغال، امنيت غذايي و سرانجام توسعه پايدار را باعث شوند. از اين رو يكي از راهكارهاي اساسي براي توسعه پايدار مناطق روستايي توجه به گردشگري با هدف خارج نمودن روستاها از حالت انزوا است. بسياري از برنامه ريزان و سياستگذاران توسعه، گردشگري را روشي مطمئن و با چشم انداز روشن براي توسعه پايدار معرفي كردهاند . به نظر ميرسد در كشور ما با توجه به پتانسيل هاي بسيار بالاي گردشگري روستايي، سازوكار مدون در جهت توسعه گردشگري روستايي از سوي مراكز نهادهاي مرتبط با روستا با جديت دنبال نمي شود. بنابراين ، آشكار شدن اثرات و پيامدهاي توسعه گردشگري روستايي به صورت علمي و دقيق نه تنها ضرورت و اهميت توجه به اين امر را در بين مسئولين افزايش ميدهد . بلكه موجب گسترش سرمايه گذاريها و بسترسازي هاي لازم در جهت بهبود سياست هاي توسعه روستايي ميگردد . هدف اين مقاله بررسي اثرات توسعه گردشگري روستايي بر شاخص هاي پايداري روستا به ويژه روستاي ابيانه است. اين مقاله با استفاده از منابع كتابخانهاي و با استفاده از مدل به بررسي آثار تقويت گردشگري روستايي برشاخص هاي اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي، بوم شناختي ،SWOT تحليلي و توسعه مكاني به عنوان ابعاد توسعه پايدار روستاي ابيانه كه از پتانسيل نسبتاً بالايي دراين زمينه برخوردار است مي پردازد . يافته ها نشان م يدهد كه گردشگري روستايي اثرات قابل توجهي در ابعاد ياد شده دارد. تقويت پتانسيل گردشگري در روستاي ابيانه مي تواند از جمله راهكارهايي باشد كه قدرت بخشي وتوانمند سازي گروه هاي روستايي ، افزايش آگاهي اجتماعي، رشد اقتصادي و اشتغال زايي را باعث شده و ضمن افزايش كيفيت زندگي و رفاه سكنه محلي ، كاهش روند مهاجرت روستائيان ، گسترش مشاركت و تحرك اجتماعي در روستا، افزايش درآمد ، كاهش فقر و گسترش عدالت اجتماعي ، توسعه پايدار روستايي را موجب شود .