بررسي الگوي انعطافپذيري در حياط مركزي خانههاي سنتي ايران (بر مبناي بررسي حياط مركزي خانههاي سنتي شيراز)

خانه به عنوان يكي از بخش هاي مهم معماري ايران همواره از مطلوبيت بالايي براي ساكنينش برخوردار بوده است. حياط، به عنوان يكي از اصلي ترين قسمت هاي خانه مي باشد كه قسمت عمده اي ازساعات زندگي مردم در آن سپري مي شده است. و تمام فعاليت هايي كه امكان روي دادن در فضاي باز و نيمه باز را دارد، در آن شكل مي گرفته است.حياط مركزي عنصري مستقل با در نظر گرفتن تنوع نيازهاي انساني و عنصري جهت ساماندهي خانههاي سنتي در ايران است. سازمان فضايي حياط مركزي، تنوع فضايي گستردهاي را براي ساكنانش عرضه ميكند و مشوق تجربه و فعاليتهاي متنوع است كه ابعاد هر فعاليت به ظاهر ساده را با اين ارائه متنوع فضايي افزايش مي دهد. انعطاف پذيري يك فرايند پويا تعريف مي شود، كه مسئول ايجاد انطباق مثبت است. نظريه هاي جديد به انعطاف پذيري به عنوان ساختاري چند بعدي نگاه مي كنند كه شامل مهارت هاي خاصي چون حل مساله مي باشد. چارچوب اصلي مقاله از يك ماتريس دو وجهي مشخص و محدودي طراحي شده است. پرسش اين پژوهش اين است كه كدام يك از الگوهاي انعطافپذيري بيشتر با نيازهاي ساكنين و فعاليتهاي جاري در حياط خانههاي سنتي ايران منطبق بوده است. شيوه گردآوري اطلاعات در اين پژوهش از طريق مشاهده ميداني و مطالعه كتابخانه اي بوده است. كه از اين روش، الگوهاي رفتاري جاري در نمونهها استخراج شده و در نهايت با روش تحليل محتوا نتايج با نقشهها و الگوهاي انعطافپذير مطابقت داده شد. نتايج حاكي از اهميت حياط مركزي به عنوان مهم ترين وجه الگوي انعطافپذيري در عملكرد حياط مركزي خانههاي سنتي شيراز است.