بررسي وجوه نمادين معماري هاي آفرينش يافته در دل غارها

To Investigate the Symbolic Forms of Architectures Created in the Caves

غارها به عنوان يكي از نخستين نمونه هاي سكونت گاه هاي بشري در تاريخ معماري مطرح مي باشند و نه تنها در پيشينۀ معماري سرزمين ايران بلكه در اغلب تمدن هاي كهن، نمونه هايي از معماري هاي آفرينش يافته در دل غارها را مي توان مشاهده نمود. لذا احتمالاً اين نوع معماري، تنها تابع شرايط اقليمي نبوده و وجوه نمادين، در شكل گيري اين معماري نقش اساسي داشته اند. مسألۀ پژوهش حاضر نيز كنكاشي در خصوص اين موضوع بوده و هدف مقاله، بررسي جنبه هاي نمادين معماري هاي آفرينش يافته در دل غارها مي باشد. با توجه به هدف مقاله، اين پژوهش در پي پاسخگويي به اين سؤال است كه معماري هاي آفرينش يافته در دل غارها داراي چه مفاهيم نماديني مي باشند؟ در اين پژوهش كه به روش توصيفي ـ تحليلي نگارش يافته است، در طي بررسي هاي اوليه دانسته شد كه نگرش نمادين به طبيعت از جمله كوه، غار و ساير عناصر طبيعي، هم در هستي شناسي ديني و هم ساير فرهنگ ها وجود داشته است. همچنين دانسته شد كه برخي از وجوه نمادين كوه عبارتند از: ميعادگاه عرش و زمين، نماد برهوت، مركز جهان، حفاظتگاه و منزل ايزدان، نماد پايداري، ابديت، استحكام و سكون و برخي از وجوه نمادين غارها عبارت است از: مركز جهان، محل ديدار الوهيت و انسان، زمين مادر، قلب، نماد عالم صغير و كبير، وصلت مقدس و فضاهاي اسرار آميز. اين جنبه هاي نمادين، با اندكي تفاوت، در اغلب فرهنگ ها در خصوص غارها وجود داشته و به همين دليل است كه اين معماري را در اقليم ها و فرهنگ هاي مختلف مي توانيم مشاهده نماييم.