خاورميانه و اسلام رسانه اي تحليلي انتقادي در چارچوب مطالعات پسااستعماري

ما اينك در جهاني توامان انباشته از رسانه ها، رمزهاي رسانه اي و بحران هاي كلان زندگي مي كنيم. مي توان ادعا كرد بسياري از عرصه هاي زيست جهان ما مخلوق نظام نشانه ها بوده و به اين اعتبار مي تواند زمينه ساز بحران و تداوم بحرانها شود. به نظر مي رسد اگر در رابطه ي ميان جهان اسلام به ويژه در منطقه ي پرآشوب خاورميانه و غرب پس از يازده سپتامبر اين نسبت را برقرار كنيم اهميت اين موضوع دو چندان مي شود. در سال هاي اخير مطالعات مابعد استعماري، افق هاي جديدي در زمينه ي قدرت و بازتوليد انواع بحرانها در نسبت با شيوه ي عمل رسانه ها پيش روي محققان گشوده است. در مقاله حاضر و با استفاده از نظريه پسااستعماري اين پرسش مطرح مي شود كه چه كساني و در چه شرايطي به جاي جهان اسلام به توليد گفتمان حقيقت مشغول اند؟ مفروضه مقاله آن است كه بخش مهمي از آمريت غرب در ساحت فرهنگي، از طريق نظام رسانه اي شكل گرفته است. اين مقاله به استناد شواهد و مسائل چند سال اخير در جهان اسلام(خاورميانه)، نشان مي دهد كاركرد «مجازي سازي و حقيقت سازي رسانه اي» چگونه به جاي واقعيت تمدني اسلام سخن ميگو يند و به اين معنا تشديد كننده ي شرايط بحراني براي امروز و فرداي جهان اسلام اند. مقاله ي حاضر از روش توصيفي و تحليلي استفاده كرده و با بهره گيري از ديدگاه متفكران پسااستعماري به نگارش درآمده است.