امنيت، توريسم و گفتمان توسعه پايدار در كُردستان

صنعت گردشگري به عنوان تجارتي جهاني بعد از صنايع نفت و خودروسازي، سومين منبع درآمد سالم و بدون دود مي باشد كه از سوي اقتصاددانانان به عنوان «صادرات نامرئي» شناخته شده است. اين صنعت پايان ناپذير سومين فعاليت اقتصادي پيش رونده و در حال توسعه مي باشد كه بر فروش خدمات متكي است و زنجيره هاي مختلفي از توليد كالا و خدمات را به هم وصل مي كند كه براي آيندگان هم باقي مي ماند. در اين پژوهش كه با استفاده از روش توصيفي- تحليلي به رشته تحرير درآمده و روش گردآوري داده هاي آن فن كتابخانه اي است؛ با استفاده از رويكرد «توسعه پايدار»، به دنبال اثبات اين فرضيه هستيم كه باتوجه به اينكه يكي از مولفه هاي جذب گردشگر وجود احساس امنيت مي باشد در وضعيت فعلي، كاهش ايران هراسي و انعقاد توافق هسته اي و ثبات ايران در منطقه بي ثبات خاورميانه موجب افزايش امنيت شده و تاثير مستقيم اين روند بر صنعت گردشگر براي جذب توريسم، موجب پيش برد اهداف توسعه پايدار مي شود، به ويژه در استان كُردستان كه داري پتانسيل و زمينه هاي گردشگري طبيعي و ژئوتوريسم، توان بالاي اكولوژيكي و وجود بستر طبيعي مناسب جهت تامين فضاي بازارچه مرزي و وجود گذرگاه هاي مرزي براي توسعه مناسبات مي باشد.