بررسي روانشناسي محيطي در فضاهاي قضايي

در قرن معاصر موضوع رابطه انسان و محيط و قابليت ترجمه آن به زبان طراحي محيط و معماري مورد توجه پژوهشگران اين حوزه از دانش بوده است. در اين راستا شناخت انسان و ويژگي هاي محيط زندگي و كار او و چگونگي برقراري رابطه ميان اين دو عامل اهميت دارد. كيفيت نامناسب ساخت و سازهاي شهري و همچنين عوامل محيطي كه از ديدگاه روانشناسانه علاوه بر افزايش گرايش افراد به خشونت، باعث افزايش عوامل استرس زا در فضاهاي تنش زا همانند دادگاه ها هم براي افرادي كه چنين فضاهايي محل كار آن ها محسوب مي شود، هم افرادي كه براي رسيدگي به مشكل خود به اين محل ها مراجعه كرده اند و هم افرادي كه مرتكب جرم شده اند، مي شود. هر انسان با توجه به سطح آگاهي، دانش و توان فني خود به دخل و تصرف در محيط پرداخته و از طرفي اين شرايط محيطي و مكاني است كه حدود و نحوه عمل و شيوه رفتارهاي او را مشخص مي نمايد. هيچ كدام از اين بناها در ايران نه تنها بيان كننده معيارهاي كيفي و كمي دستگاه هاي قضايي نيست بلكه حتي به طور كامل تامين كننده ي نيازهاي فردي اجتماعي قضايي نيز نمي باشد كه از اين رو ضرورت شكل گيري اين پژوهش اهميت مي يابد. در اين پژوهش كه از روش تحليلي- توصيفي استفاده شده است با هدف بررسي نقش و كاربرد روانشناسي محيطي براي كاربران چنين مجموعه هايي به اين نتيجه رسيده ايم كه طرح معماري يك مكان قضايي بايد ضمن ايجاد و جلب اعتماد در كاربر، صداقت، شفافيت و عدالت را در ساختار بنا نيز نمايان سازد و در مجموع طراحي به گونه اي هماهنگ با روند قضايي باشد و اثري مثبت بر روي آن بگذارد و همچنين فضاها بايد داراي نشاط لازم براي بهره وران (كاركنان و قضات) و نيز مراجعان باشد كه در حقيقت باعث بهبود روحيه ي كاركنان و رضايت پرسنل مردم در اين محيط پر تنش خواهد شد.