تعيين قابليت استفاده مجدد از ساختمان هاي صنعتي در منطقه چهار شيراز براساس مدل ARP

تغيير در جوامع امروزي، ساختمان هاي موجود را نيز تحت تاثير قرار داده و فرسودگي و زوال آن ها را به دنبال داشته -است. بنابراين عدم پاسخگويي كاربري اوليه اين بناها در شرايط فعلي امري متداول است و امكان استفاده مجدد با كاربري احيانا متفاوت در جهت انطباق پذيري با نيازهاي جديد مطرح مي گردد. در سال هاي اخير جهت شناسايي ساختمان هاي داراي امكان بهسازي و انتخاب هر يك از دو گزينه تخريب يا استفاده مجدد از ساختمان هاي موجود بهره گيري از مدل هاي تصميم گيري پيشنهاد مي شود. اين مقاله با هدف افزايش تمركز بر بهسازي به عنوان جايگزين تخريب به بررسي قابليت استفاده مجدد از ساختمان هاي موجود در شهر شيراز به عنوان نمونه مي پردازد. در روند مقاله بيان مفاهيم مرتبط با حوزه بهسازي، از يك سو و شناسايي و دسته بندي مدل هاي تصميم گيري از سوي ديگر مد نظر بوده است. در ادامه با تكيه بر مدل ARP و مشاهدات ميداني قابليت استفاده مجدد از 11 ساختمان صنعتي موجود در منطقه چهار شيراز مشخص گرديده است. مدلARP روابط ميان معيارهاي اجتماعي، اقتصادي، ساختاري، فني، حقوقي و سياسي را براي تشخيص ميزان فرسودگي ساختمان هاي موجود تعيين مي كند. در نهايت نيز نتايج بدست آمده تحليل و با مطالعات موجود در اين زمينه مقايسه شده است. نتايج اين تحقيق ضمن معرفي مدل هاي تصميم گيري جهت تسهيل روند بهسازي، نشان مي-دهد60% از ساختمان هاي بررسي شده داراي قابليت بالايي جهت استفاده مجدد مي باشند.