طراحي مجتمع مسكوني با رويكرد افزايش تعاملات اجتماعي در شهرستان شهريار

الگوهاي رفتاري و تعاملات اجتماعي ميان ساكنين مجتمع‌هاي مسكوني، نقشي از كالبد عناصر محيطي همان مكان را در خود دارند و نيز همين سنت سكونت، باعث تغييراتي در كالبد عناصر محيطي مي‌گردند. ادراك انسان تحت تأثير عناصر محيطي مكان سكونتي و فرهنگ رايج بين ساكنين شكل مي‌گيرد؛ بنابراين، زندگي و ادراك انساني تعامل مستمر بين ساختار ادراكي و عوامل محيطي و فرهنگي او است. بخش‌هاي مربوط به درك فضا اختصاص به حواس انساني دارد كه پايه روان‌شناختي مشترك بين تمام انسان‌ها است ولي فرهنگ بدان ساختار و مفهوم مي‌بخشد. بافت جديد شهرستان شهريار با تركيب جمعيتي اغلب مهاجر از روستاهاي اطراف با خرده‌فرهنگ‌هاي متفاوت و گاه متضاد، طي نيم‌قرن گذشته به‌شدت در معرض تحولات كالبدي و فضايي ناشي از ناآگاهي مردم و مسئولان بوده است. در همين راستا براي بهبود و ارتقاي كيفيت و كميت فضاهاي شهري به‌خصوص مسكوني و تغيير نگرش مردم به مسكن، يكي از راهبردهاي اساسي براي رفع اين مهم، طراحي بر اساس اصول و معيارهاي اجتماعي و فرهنگي است. روش اين پژوهش به‌صورت توصيفي- تحليلي و از حيث نوع تحقيق، كاربردي مي‌باشد. هدف كلي اين تحقيق، بالا بردن كيفيت آسايش در ساختمان‌ها با در نظر گرفتن تعاملات اجتماعي ساكنين مي‌باشد. روش كار به اين صورت است كه از طريق مطالعات كتابخانه‌اي و ميداني و با آسيب‌شناسي وضع موجود بافت، عوامل مؤثر در طراحي و رضايت‌مندي ساكنين مجتمع‌هاي مسكوني مشخص گرديده و به‌عنوان راهكاري براي طراحي فضاهاي مسكوني ارائه‌شده است و در انتها با استفاده از نتايج حاصل از اين تحقيق و اصول معماري پايدار كه موجب افزايش ارتقاء تعاملات اجتماعي مي‌گردد، راهكار‌ها و پيشنهادات طراحي بيان گرديده است.