بررسي تأثيرپذيري خطوط انتقال آب و انرژي از منابع آب با استفاده از مهندسي ارزش

امروزه ديگر نمي‌توان توقع داشت كه همراه با توسعه صنعتي كه از ملزومات پيشرفت علمي و اقتصادي بشر است، محيط‌زيست دست‌نخورده باقي بماند، بلكه كاهش آلودگي‌ها و اثرات تخريبي آن در حدي معقول، اجتناب‌ناپذير است. اگرچه توسعه و تحولات صنعتي، امكانات رفاهي بسياري را ايجاد نموده، ولي مشكلات اجتماعي و زيست‌محيطي گوناگوني نيز به‌موازات آن براي انسان به وجود آمده است. بايستي توجه داشت كه هر نوع توسعه‌اي به همراه اثرات منفي زيست‌محيطي داراي يك سري پيامدهاي مفيد و مثبت نيز است؛ كه به‌طور مستقيم در شرايط زندگي و اجتماعي و ارتقاء سطح رفاه مردم و به‌خصوص ساكنين بومي تأثيرگذار است. اثرات زيست‌محيطي پروژه بسته به ابعاد طرح از جنبه‌هاي مختلفي قابل‌بررسي است. از مهم‌ترين اثرات زيست‌محيطي ناشي از اجراي خطوط انتقال تخريب چشم‌انداز منطقه و تغيير وضعيت و شرايط ظاهري آن در مسير خط انتقال، تأثيرات ناشي از راه‌هاي دسترسي و باطله‌هاي حفرشده، تغيير مسير و آلودگي آبهاي زيرزميني، دخالت در شرايط هيدروژئولوژيك و به‌تبع آن برهم زدن نظام كشاورزي، از بين بردن جنگل‌ها، تخريب زيستگاه حيات‌وحش منطقه، نشست سطح زمين و مواردي ازاين‌دست مي‌باشد. هدف اين تحقيق نشان دادن اهميت پارامتر شرايط آبهاي زيرزميني در طراحي سيستمهاي انتقال آب و انرژي مي‌باشد در اين تحقيق با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي گروهي (AHP) به تجزيه‌وتحليل و رتبه‌بندي معيارهاي مؤثر در مهندسي ارزش خطوط انتقال آب و به‌صورت موردي خط انتقال آب كرمان از سد صفارود پرداخته شده است. سپس با در نظر گرفتن معيارهاي به‌دست‌آمده از روش AHP، گزينه‌هاي پيشنهادي جهت بهبود شاخص ارزش اين طرح تجزيه‌وتحليل مي‌گردند، نتايج لزوم در نظر گرفتن معيار مهم شرايط آبهاي زيرزميني در انتخاب گزينه‌ي برتر و به‌تبع آن كاهش اثرات اجتماعي، اقتصادي و حتي سياسي را نشان مي‌دهد.