فضاي شهر و گفتمان هاي شهري: نمونه موردي شهر شيراز

شهر مكان مناسبي براي شكل گيري نهادهاي اجتماعي، باز نمود ارزشهاي فرهنگي، گسترش و تحكيم روابط و برقراري مناسبات اجتماعي و همچنين پاسداري از ارزش هاي انساني است. به طور كلي در روش شناسايي شهرها، اولين مولفه اي كه مورد توجه قرار مي گيرد، شناسايي انسان به عنوان كوچكترين عضو تشكيل دهندۀ جامعه است. انساني كه هويت او در قالب بررسي درك حالات و كنش او در تعامل با سازمان فضايي اطراف مشخص مي گردد. از سوي ديگر توجه به معماري و ساخت شهرها به عنوان بستر فعاليت هاي انساني مي تواند منجر به درك و تحليل بهتر اشكال مختلف زندگي و فعاليت-هاي انساني گردد. از آنجا كه بين زيبايي يك مكان و ساير ويژگي هاي ارتباط دهندۀ مكان با انسان( مانند معنا، هويت، و دلبستگي به مكان ( ارتباط نزديكي وجود دارد، اين مقاله به بررسي اهميت فضاي شهري در برقراري تعامل و گفتمان با انسان در شهر شيراز مي پردازد. روش تحقيق حاضر توصيفي–تحليلي است. مباني تئوريك آن بر اساس جمع-آوري بخشي از داده هاي پژوهش به روش فيش برداري و با استفاده از كتب، مقالات و نشريات در زمينۀ طراحي شهري و معماري شهر، به علاوه نشانه شناسي اجتماعي صورت گرفته است.