بررسي نقش معماري در هم‌افزايي تعاملات اجتماعي در ورزش باستاني

سؤال اصلي و چالشي اساسي كه نقطه آغاز انجام مطالعه پيش رو گرديد، رشد فزاينده باشگاه‌ها و مكان‌هاي ورزشي جديد در شهرهاي مختلف كشورمان ايران است كه غالباً به سمت رشته‌هاي ورزشي غربي گرايش دارند، درحالي‌كه ورزش بومي سرزمينمان از ديرباز ورزش باستاني و پهلواني بوده است. اما زورخانه‌ها امروزه رونق سابق خود را ندارند و برخي از آنان به‌كلي تغيير كاربري يافته‌اند. عوامل متعددي در حوزه‌هاي مختلف از قبيل فرهنگ، جامعه‌شناسي، شهرسازي، ورزش و ... در شكل‌گيري اين وضعيت دخيل بوده است. بررسي همه عوامل مذكور مورد هدف اين مقاله نيست و تنها به آسيب‌شناسي عوامل مرتبط با معماري در ارتقاء تعاملات اجتماعي در فضاهاي ورزش باستاني پرداخته‌شده است. يكي از علل گرايش كمتر نسل جوان امروز به ورزش باستاني (گذشته از مباحث فرهنگ شناسي و ...) كمبود فضاي مناسب اين ورزش در طراحي‌هاي شهري است. درگذشته در هر محله زورخانه‌اي هم وجود داشته است تا نياز جوانان به ورزش را پاسخگو باشد. اما امروزه با غفلت از ميراث فرهنگي گذشته، باشگاه‌هاي بدن‌سازي و بيليارد تأمين‌كننده نياز جوانان امروز شده‌اند. جوان امروزي گاهي بدون اينكه علاقه و عزمي جدي به بدن‌سازي و پرورش اندام داشته باشد، صرفاً به‌دليل تعدد وجود باشگاه‌هاي امروزي در نزديكي محل سكونت خود، جذب يكي از آن‌ها مي‌شود درحالي‌كه درگذشته همين رويه براي جوانان محله‌ها در مورد زورخانه‌ها اتفاق مي‌افتاد. سهم معماري در احياء اين ورزش كهن از طريق ارتقاء تعاملات في‌مابين انسان‌ها، مسئله‌اي است كه در عين اهميت بالا، كمتر بدان پرداخته‌شده است. استفاده از ظرفيت‌هاي موجود در تعاملات اجتماعي و فرهنگي بناها و فضاهايي در هر محله و يا شهر كه قرابت نسبي بين مخاطبان آن‌ها با مخاطبان ورزش‌هاي باستاني احساس مي‌شود، كليدي‌ترين نكته در نيل به هدف مي‌باشد. در مطالعه حاضر، عوامل و ظرفيت‌هاي داراي قرابت با ورزش‌هاي باستاني موردبررسي قرارگرفته است.