ايجاد شاخص هاي كيفيت زندگي بر اساس اصول شهر زيست پذير در خيابان هوانيروز

توسعه روزافزون جمعيت شهري و جايگزيني رويكردهاي كيفي به جاي توجه به استانداردهاي كمي باعث طرح موضوعاتي نظير كيفيت زندگي شهري و زيست پذيري شهري شده است كه در مقياس ها، قلمروها و ابعاد مختلف قابل بررسي است. در سال هاي اخير با توجه به توسعه شهر نشيني و رشد فزاينده جمعيت شهرها و توجه به سنجش وضعيت موجود شهرها و محلات(لطفي، 1388: 68-69) اهميت فراواني يافته است و از طرفي ديگر مطرح شدن رويكرد و نظريه توسعه پايدار به جاي ديدگاه هاي كلان اقتصادي و خرد كالبدي (مهديزاده، 1382: 294) موضوعات كيفيت زندگي و شهر زيست پذير مورد توجه جدي قرار گرفته اند. با توجه به توسعه هاي متعدد شهرك مانند در غرب تهران به خصوص در منطقه 22، لزوم سنجش و ارزيابي اين نوع از سكونتگاه ها و توجه به روانشناسي محيط ضروري به نظر ميرسد. از جمله اين شهرك ها ميتوان به شهرك گلستان (شهرك راه آهن) واقع در شرق درياچه چيتگر اشاره كرد كه داراي دو محور اصلي خيابان هوانيروز و خيابان امير كبير مي باشد. اين دو خيابان با توجه به مركزيت دسترسي اين شهرك داراي دو بافت كاملا متفاوت با يكديگر هستند به طوري كه خيابان امير كبير بافتي متنوع و جاذب جمعيت مي باشد در نتيجه تبديل به بافتي سرزنده گرديده، بر خلاف آن خيابان هوانيروز از نظر تراكم و تعدد كاربري داراي ضعفي اساسي است كه منجر به دفع تراكم جمعيت در ساعت هاي مختلف شبانه روز به ويژه در شب ها مي گردد همين عامل از فاكتورهايي مانند امنيت، سرزندگي و ديگر عوامل اين خيابان كاسته و تاثير نا مناسبي بر روي بافت شهرك گلستان نيز مي گذارد. هدف از انجام اين پروژه به وجود آوردن شرايطي بر مبناي زيست پذيري در خيابان هوانيروز مي باشد.