مطالعه وبررسي تأثير مقاديرمختلف مصالح درشت دانه داراي تورق (پولكي) روي مقاومت نمونه هاي بتني

بتن چيست ؟ بتن مصالحي شبيه به سنگ است كه محصول مخلوط كردن مقدار متناسبي از سيمان، شن، ماسه، آب و افزودني هاي ديگر است. توده اصلي بتن، سنگ دانه‌هاي درشت و ريز (شن و ماسه) است و فعل و انفعال شيميايي بين آب و سيمان كه به صورت شيره‌اي اطراف سنگدانه‌ها را پوشانده است، باعث يكپارچه شدن و چسبيدن سنگدانه‌ها به يكديگر مي شود. اين سنگدانه‌ها اسكلت اصلي بتن را تشكيل داده و نيروي وارد بر بتن را تحمل مي كنند. شن و ماسه حدود 65درصد مخلوط بتن و مابقي را خمير سيمان و درصد بسيار كمي هوا تشكيل مي شود. اهميت سنگدانه ها و تاثيرگذاري بيش از حد آن بر مقاومت بتن ، ضرورت بررسي اين پژوهش را در شرايط خاص محيطي به جهت محدوديت كمي و كيفي مصالح ، چندبرابر ساخته است.پولكي بودن مصالح باعث افزايش سطح مخصوص كل سنگدانه ها در واحد حجم بتن شده و اين مساله براي حصول يك اسلامپ مشخص نسبت به سنگدانه هايي با درصد پولكي كمتر ميزان آب مصرفي بيشتري را طلب مي كند كه روي كاهش مقاومت فشاري بتن تاثير چشمگيري دارد. با توجه به اينكه در بيشتر نقاط كشور ، سنگدانه هاي مناسب (شن وماسه) مورد نياز جهت ساختن بتن ( به دليل پولكي بودن مصالح و بالابودن ضريب تورق) موجود نيست ، مي بايست جهت تامين سنگ دانه از مصالح مناطق مجاور استفاده شود ، كه مستلزم پيمودن مسافت هاي طولاني واتلاف وقت و صرف نمودن انرژي و هزينه اضافي است كه به لحاظ اقتصادي مقرون به صرفه نيست ، متاسفانه تا كنون هيچ گونه تحقيقاتي در مورد تاثير به كارگيري مصالح پولكي در مقاومت فشاري بتن صورت نگرفته ، لذا نتايج اين پژوهش آزمايشگاهي مي تواند پرسش هاي متعدد در مورد عدم استفاده يا استفاده و يا نحوه استفاده از اين مصالح را روشن تر سازد. در اين تحقيق سعي مي گردد با انجام نمونه گيري هاي متعدد در شرايط استاندارد آزمايشگاهي و با در دست داشتن طرح اختلاط مناسب و يكسان زمينه را براي مطالعه و بررسي تاثير درصدهاي مختلف پولكي بودن مصالح روي مقاومت فشاري بتن فراهم سازد. نتايج بدست آمده مي تواند در نظام مهندسي ارائه گردد و در بدست آوردن طرح اختلاط مناسب مارا ياري دهد و حد نهايي استفاده از اين مصالح جهت دستيابي به مقاومت فشاري مورد نياز براي بتن رادر هر شرايطي و با هر نوع مصالحي مشخص سازد.