تحليل اصول و راهكارهاي بازآفريني معاني باغ ايراني در راستاي نمايش نمود ظاهري آن به‌صورت پرديس طبقاتي

نياز انسان شهرنشين به طبيعت، چشم‌اندازهاي بصري مناسب و كاهش آلودگي‌هاي محيط از نكات مهمي در جامعه امروزي است. هم‌چنين كمبود طبيعت در شهر تهران، مشكلات فراوان روحي و جسمي را براي شهروندان پديد آورده است. اين پژوهش در پي يافتن راهكاري براي تعديل آلودگي‌ها، توسط ايجاد فضايي سبز در طبقات مي‌باشد. بهترين الگو براي اين فضاي سبز طبقاتي كه بتواند يادآور فرهنگ باستاني ايران باشد، باغ و پرديس ايراني است.. بدين‌صورت روش تحقيق در ابتدا مبتني بر حل مسئله است. سپس شكل‌گيري ادبيات پژوهش به‌روش تحليل محتوا بررسي مي‌شود. در انتها روش تحقيق صرفاً به تحليل موارد از پيش تعيين شده محدود نمي‌شود. لذا براي بازآفريني معاني باغ ايراني در طبقات چارچوب نظري مطابق با مؤلفه‌هاي تأثيرگذار در راستاي تئوري‌هاي پيشين به‌وجود مي‌آيد. با هدف بازآفريني معاني باغ ايراني، اهم نتايج بدست آمده مؤلفه‌هاي نظام تمركز حواس، ويژگي‌هاي معنايي (شامل زيبايي شناسي و استفاده از نمادها و نشانه‌ها) و ويژگي‌هاي كالبدي هستند كه به‌عنوان اولويت‌هاي تأثيرگذار شناخته شدند. نظام تمركز حواس عامل اصلي در بازآفريني معاني است. اين نظام با بهره‌گيري از ويژگي‌هاي نمادين و نشانه‌اي عناصر باغ و دخيل شدن عوامل زيباسازنده در نهايت، فضاها و حس‌هاي فضايي متفاوتي را به كمك بهره‌گيري از عناصر طبيعي و معماري باغ ايراني در طبقات به وجود مي‌آورد.