پيامدهاي هرمنوتيك روايي پل ريكور در آموزش تاريخ

دانش تاريخ به واسطه پيوند خوردن با مساله زمان و متن همواره با چالشهاي فلسفي گوناگون مواجه بوده است. از سوي ديگر آموزش تاريخ نيز در كلاس درس همواره از معضلاتي همچون حافظه محوري، از هم گسيختگي دانش تاريخي و فروبستگي در رنج بوده است. در اين ميان قصه گويي با پيشينه فلسفي آن يعني مساله روايت به عنوان يكي از روشهاي بديع و پركاربرد براي مقابله با اين معضلات مطرح شده است. اين مقاله در نظر دارد تا با اتكاء به آراء هرمنوتيكي پل ريكور و تقرير نويني كه او از مساله زمان و روايت - در كتابي با همين نام - از آگوستين و ارسطو و با پيوند زدن آن به تاثرات هستي شناسانه خود دارد، مبنايي نظري را براي روش قصه گويي در آموزش تاريخ فراهم سازد. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه طرح محاكات سه گانه از سوي ريكور مي تواند بينشي فلسفي را در باب نحوه مواجهه روش قصه گويي در آموزش تاريخ با معضلات پيش گفته آن در كلاس درس، به دست دهد.

History, related to time and text, has been always scrutinized with philosophical schools. Among of these, history class is faulty with memory-centered methods, disconcordant events and enclosed information too. Despite this fact, story-telling and its philosophical precedent narrative, are one of the most emphasized posterns. This paper, relying on narrative hermeneutics of Paul Ricoeur and his novel reading of Augustine and Aristotle in Time and Narrative – among his ontological impressions - is seeking to provide a theoritical foundation for story-telling in history class. The conclusion shows that applying threefold mimesis- proposed in Time and Narrative- could be a philosophical insight acoording to the encounter of story-telling and history class deficiets.