زيبايي شناسي و تدريس

آنچه بيش از همه نظر متخصصان تعليم وتربيت را به خود جلب كرده است، تنوع در راهبرد ها و روش هاي تدريس مي باشد زيرا تدريس خوب نتيجه اش خوب ياد گرفتن است. با توجه به مقتضيات عصر حاصر زيبايي شناسي مي تواند به عنوان يكي از بستر هاي مهم براي دستيابي به مقاصد نظام آموزشي مطرح شود، هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير استفاده از زيبايي شناسي در تدريس مي باشد. در اين پژوهش از روش توصيفي- تحليلي استفاده شده است. نتايج اين تحقيق حاكي از آن است كه دانش آموزان از طريق پرورش زيبايي شناسي مي توانند چگونه ديدن، چگونه شنيدن، احساس كردن و ارتباط بر قرار كردن را ياد بگيرند. از اين رو با توجه به اهداف وجهت گيري هاي نظام آموزشي در سه حيطه شناختي، نگرشي ومهارتي مي توان گفت كه زيبايي شناسي به عنوان جرياني ناظر بر رشد وپرورش مجموعه اي از شناخت ها ، نگرش ها و مهارت ها در زمره ي كاركرد هايي قرار مي گيرد كه مي تواند نقش موثري در رشد وتكوين شخصيت متعادل دانش آموزان داشته باشد.

The aim of this research is to investigate the effectiveness of aesthetic on teaching .Always looking for ways to improve the quality of education systems and to interact effectively trained and who are targeting students Talents. Among those most expert education has attracted a variety of teaching strategies and teaching methods are good because it is his master. According to the aesthetic requirements of the new civilization can be considered as one of the important functions of the education system, The research method in this study was descriptive-analytical, The results showed that in this way the students can see how, how to listen, feel, learn and communicate. Hence the direction of the goals of the educational system in three areas of knowledge, attitudes and skills can be said the aesthetic education as a process of monitoring the development of a set of knowledge, attitudes and skills among the functions that are that can effectively contribute to the growth and development of students to have a balanced personality.