رابطه بين دوستي و مشاركت در محيط كلاسي با خودپنداره تحصيلي دانش آموزان

موضوع: اين مطالعه به بررسي ارتباط ميان دوستي و مشاركت در محيط كلاسي با خودپنداره تحصيلي پرداخته است. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين دوستي و مشاركت در محيط كلاسي با خودپنداره تحصيلي دانش‌آموزان بود. نمونه: 813 پسر 13 و 14 ساله با استفاده از شيوه نمونه گيري در دسترس در شهر تهران در اين مطالعه شركت كردند. ابزار: اطلاعات مورد نياز از طريق پرسشنامه خود توصيفي مارش (1992)، مقياس‌هاي «در كلاس درس چه مي‌گذرد؟» فريزر، مك رابي و فيشر (1996) و محيط كلاسي موس (1979) به انضمام گويه هاي جديد گردآوري شد. يافته هاي پژوهش: يافته هاي مربوط به ضريب همبستگي پيرسون نشان داد هنگامي كه اثر خودپنداره هاي رياضي و ادبيات كنترل شود، ارتباط مثبت معناداري بين دوستي و خود پنداره تحصيلي وجود دارد (001 /0 P). اما مشاركت ارتباط معناداري با خودپنداره تحصيلي ندارد. با اين وجود، با كنترل اثر متغيرهاي متداخل شامل دوستي و خودپنداره هاي رياضي و ادبيات؛ مشاركت با خودپنداره تحصيلي، ارتباط منفي معناداري مي‌يابد (001 /0 P). نتيجه گيري: وجود فضاي دوستانه در محيط كلاس رابطه مثبتي با خودپنداره تحصيلي دارد، اما مشاركت رابطه منفي با آن دارد كه اين يافته با توجه به ويژگيهاي نظام آموزشي ما مورد بحث قرار گرفته است.