مدرسه و جايگاه آن در ايجاد تحولات شخصيتي افراد جامعه

رشد اخلاقي كودكان موضوع مهمي است كه هميشه مورد توجه روان شناسان با رويكرد هاي گوناگون رفتارگرايي ،شناخت گرايي و روان تحليلي بوده است. كودكان و نوجوانان سرمايه هاي جامعه مي باشند كه علاوه بر سلامت جسم، سلامت روح آنان نيز تضمين كننده ي سلامت جامعه ي آينده است. لذا توجه جدي به محيط خانواده و مدرسه كه نقش به سزايي در تكوين شخصيت دانش آموزان دارند؛ ضروري و انكار ناپذير است. مطلبي كه در پي مي آيد خانواده و مدرسه را به عنوان مهم ترين نهاد تاثيرگذار در شكل گيري شخصيتي دانش آموزان مورد بررسي قرار مي دهد. با توجه به اينكه اولين محيطي كه كودك با آن در ارتباط است، خانواده مي باشد؛ لذا محيط خانواده عامل مؤثر در تكوين و تحول شخصيت كودك است و حكم كانالي را دارد كه به وسيله ي آن كودك با فرهنگ و اجتماع خود مأنوس مي شود و عادات و عواطف را در او ايجاد مي كند كه شخصيت او را تحت تاثير قرار مي دهد. به طور كلي طرز تفكر والدين يا ساير اعضاي خانواده به هر شكلي كه باشد كم و بيش در فرزندان اثر مي گذارد. پس از خانواده، مدرسه نقش مهمي در زندگي اجتماعي كودك و نوجوان بر عهده دارد و از عوامل مهم تربيتي و سازنده معيارها و ارزش هاي ذهني، تفكر و راه و روش زندگي كودكان و نوجوانان در جامعه به شمار مي رود. كودكان در ابتدا هيچ گونه تصوري از خير و شر امور ندارند. به همين دليل مسئول رفتار خويش نيستند و عنصر اخلاقي به حساب نمي آيند؛ ولي براي تبديل شدن به عنصر اخلاقي بايد يك فرايند تدريجي و پيچيده را طي كنند. همانطور كه شخصيت انسان امري ثابت و مادرزادي نيست و شكل گيري آن ناشي از نقش هايي است كه جامعه در برابر فرد ايفا مي كند و نقش هايي كه بر عهده ي وي مي گذارد. علاوه بر عامل مهم رشد توانايي هاي مادرزادي، به يادگيري و تجربه نيز بستگي دارد. تجارب طفل در مدرسه همراه با تجارب او در محيط خانوادگي شكل دهنده ي شخصيت و منش كودك است.