نقش تعامل والد-كودك و بازشناسي هيجان در تشخيص مشكلات دروني‌سازي و ‌بروني‌سازي كودكان

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش تعامل والد-كودك و توانايي بازشناسي هيجان در تشخيص مشكلات درونيسازي و برونيسازي شدۀ كودكان بود. در قالب يك طرح همبستگي، 120 دانش آموز ابتدايي 11 و 12 ساله (67 دانش‌آموز پسر و 53 دانش‌آموز دختر) از طريق روش نمونه گيري خوشه‌اي از 9 مدرسۀ مناطق 1، 9 و 18 شهر تهران انتخاب شدند. سپس بوسيلۀ سياهۀ رفتاري كودك (CBCL) 69 كودك با مشكلات دروني‌سازي و بروني‌سازي شناسايي شده و در تحليل نهايي در دو گروه خالص دروني‌سازي (20نفر) و بروني‌سازي (20نفر) قرار گرفتند. همچنين پرسشنامۀ تعامل والد- كودك تكميل و تست بازشناسي هيجان انجام شد. براي تحليل نتايج از تابع تشخيص استفاده شد. نتايج تحليل تشخيصي نشان داد كه ميزان تعارض در رابطۀ والد- كودك و توانايي بازشناسي هيجان ترس توانست گروه بروني سازي را از گروه دروني سازي متمايز كند. طبق نتايج مي‌توان گفت كودكان با اختلالات بروني سازي تعارض بيشتري در رابطۀ با والد داشتند. همچنين كودكان با مشكلات بروني سازي در بازشناسي هيجان ترس ضعيف‌تر عمل كردند.