ارزيابي مقادير درز انقطاع موجود در آيين نامه هاي زلزله براي سازه هاي سطحي با فونداسيون هاي سطحي با درنظرگرفتن اثرات اندركنش خاك-سازه

درز انقطاع بين دو سازه، به عنوان يكي از راهكارهاي جلوگيري از برخورد سازه هاي مجاور هم تحت اثر ارتعاشات ناشي از زلزله معرفي مي گردد. هدف از انجام اين تحقيق بررسي كفايت مقادير درز انقطاع پيشنهادي آيين نامه هاي معتبر طراحي لرزه اي سازه ها در دنيا مي باشد؛ كه اين مقاله به بررسي سازه هاي سطحي به همراه فونداسيون هاي منفرد سطحي با در نظر گرفتن اثرات ساختگاهي و همچنين اثرات اندركنش خاك و سازه با انجام آناليز تاريخچه زماني سه بعدي پرداخته است. به اين منظور، تعدادي سازه با مشخصات هندسي و ديناميكي متفاوت برروي چهار نوع خاك و تحت اثر زلزله هاي مختلف مورد بررسي قرار گرفته و نتايج حاكي از آن است كه درز انقطاع پيشنهاد ي آيين نامه ها براي جلوگيري از برخورد سازه ها، زماني كه اثرات اندركنش خاك-سازه لحاظ مي گردد، كافي نمي باشد؛ به طوري كه در خاك نرم، مقادير بيشينه جابجايي سازه تا حدود سه برابر مقادير درز انقطاع پيشنهادي آيين نامه نيز مشاهده شده است.