بررسي قابليت شناسايي ريسك هاي ايمني پروژه هاي عمراني توسط آيين نامه هاي ايمني

شناسايي هرچه كامل تر ريسك هاي ايمني در زمان طراحي پروژه هاي عمراني نيازمند شناخت، رديابي، و تحليل صحيح علائمي است كه از محرك هاي ريسك قابل دريافت هستند. آيين نامه هاي ايمني تنها ابزار مورد استفاده در زمان طراحي براي پيش بيني، بررسي، و جلوگيري از حوادث شغلي صنعت ساخت هستند كه ممكن است تمام محرك هاي قابل رديابي را پوشش نداده باشند. تاكنون پژوهش زيادي درباره ي شيوه هاي شناسايي زودهنگام ريسك هاي ايمني و محرك هاي ريسك انجام نشده است و توانايي آيين نامه ها نيز در شناسايي ريسك هاي ايمني سنجيده نشده است. در اين مقاله ميزان پرداخته شدن به پنج مجموعه از محرك هايي كه مي توانند احتمال يا پيامد ريسك هاي ايمني را تحت تأثير قرار دهند در آيين نامه هاي ايمني كشور ايران بررسي شده است. اين محرك ها از تحليل 363 گزارش حادثه استخراج و در آيين نامه هاي وزارت كار، مبحث دوازدهم مقررات ملي ساختمان، و حدود مواجهه شغلي وزارت بهداشت جستجو شده اند. نتايج اين بررسي نشان مي دهد آيين نامه هاي ايمني، به لحاظ ساختاري نمي توانند تمام محرك هاي ريسك هاي ايمني را در صنعت ساخت پوشش دهند و براي استفاده از علائم موجود در زمان طراحي مي بايست روش هاي فناورانه ي ديگري به كار گرفت تا بتوان حوادث شغلي بيشتري را پيش بيني و مديريت نمود.