مطالعه تطبيقي انزواي اجتماعي در دو محله شهر گرگان، با تاكيد بر مشاركت

يكى از خصايص بارز شهرسازى معاصر ، كاهش ارتباط موثر با شهر توسط شهروندان ساكن در بافتهاي ناكارآمد و حاشيه است ، در نتيجه بى توجهى و مشاركت اندك آنان، نوعى بى هويتى را گريبانگير شهرها كرده كه در نزد ساكنان امروز شهرهاى بزرگ، به صورت احساس ناشناختگى، ناامنى، تنهايي و در نهايت انزواي اجتماعي ظهور پيدا كرده است. حاشيه نشيني نيز بعنوان معضلي است خود ساخته ، كه انسان با بي برنامگي، بي عدالتي و عدم توجه به كرامت انساني آن را ايجاد كرده است كه انزواي اجتماعي در اين مناطق بيشتر نمود داشته كه با مطالعه و تطبيق مولفه هاي انزواي اجتماعي منجمله تنهايي ، فقر ، كهولت سن و ... در دو يا چند نقطه به نتايج مطلوبي رسيد در اين مقاله سعي در تحليل و بررسي اين پديده شهري دارد ، پديده اي كه هركدام از نهادهاي حاكميتي و برنامه ريز بخشي از بار ايجاد آن را به دوش ميكشند اما در عمل هركدام ديگري را در ايجاد آن مقصر ميدانند. در اين مقاله با روش تركيبي آميخته سعي در تحليل و بررسي علل و ارائه راهكارهاي مناسب با نگرشي مبتني بر مشاركت اجتماعي شده است. اين تحقيق با استفاده ازروشهاي مطالعه اسنادي ، بازديد ميداني و مصاحبه و پرسشنامه مرتبط در محله هاي شهرگرگان با تطبيق مولفه هاي انزواي اجتماعي در بافت دو محله حاشيه شهر ، به تحليل و ارزيابي آنها بپردازد روش تحقيق توصيفي-تحليلي بوده داده هاي جمع آوري شده از طريق پرسشنامه،با استفاده از نرم افزار spss و با به كارگيري روش هاي آماري نظير تحليل محتوا ، توصيف وتحليل شده اند. . براساس نتايج بدست آمده هبستگي زياد ومستقيمي بين دو متغيير انزواي اجتماعي و مشاركت پذيري در بافت حاشيه شهر وجود دارد وبا افزايش مولفه هاي اجتماع پذيري نيز بالا خواهد رفت.همچنين نتايج حاصله بر اين نكته تاكيد دارد كه در هردو محله حاشيه شهر با ميانگين 48% مولفه مهاجرت مهمترين نقش در انزواي اجتماعي و در مشاركت پذيري مولفه عدم مقبوليت اجتماعي با ميانگين 50 % و30 % عنصر شاخصه ميباشند.