نقش كهن‌الگوها در تصويرگري ديوارنگارهاي مذهبي مازندران در دوره قاجار

عرصه پژوهش حاضر، بررسي نقش كهن الگوها در تصويرگري نقوش به كار رفته در بناهاي مذهبي مازندران در دوره قاجار را در بر مي گيرد. به منظور دستيابي به ساختار منسجم تاريخي براي دسته بندي و معرفي نقوش، و پاسخ دادن به سوال هاي مقاله، روش هاي گوناگوني را مي توان به كار برد. در اين پژوهش، رابطه تعاملي ميان هنرمند و جامعه، با بهره گيري از شيوه نقد كهن الگويي مورد بررسي قرار مي گيرد. با پژوهش در نقوش ديواره نگارها مي خواهيم به اين پرسش بنيادين پاسخ دهيم كه: اعتقاد به كهن الگوها در هنرمند تا چه ميزان در نقوش بازتاب يافته است؟ نقوش نقوش به كار رفته در بناهاي مذهبي مازندران از سبك نقاشي عاميانه پيروي مي كند، زيرا نقوش به سبكي عامه پسند، واقعگرا، بدون سايه روشن و پرسپكتيو و با شيوه كاربرد رنگ هاي تخت انجام شده اند. نقوش بر سقف و گاه بر ستون ها و سر ستون ها ايجاد شده اند. سقف هر بنا شامل قابهاي متعددي است كه هركدام در بر دارنده نقشي مي باشند. نقوشي كه در آنها، نقاش توجه چنداني به رعايت تركيب بندي استادانه و به كارگيري سبك هنري خاصي نداشته است و به نظر مي رسد كه بيشتر هدف هنرمندان خالق اين نقشمايه ها، پايبندي به متن و روايات و وقايع مربوط مي باشد. لذا تمركز اين مقاله بيشتر بر معرفي نقوش و تحليل محتواي آنها مي باشد.