بررسي جايگاه و نقش مدرنيسم و پست مدرنيسم در معماري و شهرسازي

اگر بخواهيم از گرايشات پست مدرنيستي سخن بگوييم بايد به ريشه يابي آن بپردازيم و سرمنشا اين ريشه ها به رنسانس مي رسد كه پيش افتادن علم بر كليسا و گفتار الهيست. اين امر سبب آن شد كه علم پيشروي نمايد و همه به آن خوشبين گشتند و نگاه پوزيتيويستي بر عالم حاكم شد و جنبش مدرنيسم ظاهر گشت كه در بسياري موارد همچون بازسازي جنگ هاي جهاني به كمك انسان آمد. اما پس از آنكه در بسياري از نقاط جهان، نگرش مدرنيسم رو به كمرنگ شدن نهاد، نگاه ها به تاريخ و فرهنگ گذشته بيشتر شد و جنبشي پديد آمد كه پست مدرن نام گرفت. البته بسياري، اين نگرش جديد را اصلاح شده ي نگاه قبلي يعني مدرن مي دانند كه با ايده هايي جديد دوباره مسير خود را ادامه داده، هرچند عده اي هم بر مجزا بودن اين دو نگاه با هم اصرار دارند. به هر روي آنچه مسلم است اين دو نگاه با يكديگر تشابهات و تضادهايي دارند. مدرنيته نو شدگي، نوانديشي و فرآيندي است كنه در آن طرز نگاه انسان به جهان و به خود متحول مي شود. جرأت دانستن و فهميدن يا نوعي احساس اصيل وجودي به او دست مي دهد و به اين نتيجه مي رسد كه بايد مجدداً درباره جهان و انسان، مستقل از باورهاي پيشين بينديشد و دست به تجربه ها و آزمون هاي تازه بزند و يا نسبت وجودي تازهاي با هستي برقرار كند. فتح باب اين روند در ايران، در عصر ناصرالدين شاه قاجار بود كه بيشتر در مورد نگاه مدرن ميان انديشمندان تبادل نظر شد و عصر پهلوي اول كه مدرنيسم به مرحله ي عمل رسيد. در اين پژوهش سعي بر آن است، تا با انجام مطالعات كتابخانه اي و اسنادي، به بررسي جايگاه مدرنيسم و پست مدرنيسم در معماري و شهرسازي بپردازيم تا نقاط مثبت و منفي آن آشكار شود.