دستيابي به تصميم مقطوع با تعميم مدل هاي چندمعياره MCDM به تفكرات و انديشه هاي معمار

سرنوشت بشر تابعي از تصميم هاي پايان ناپذيري است كه همواره انسان را به چالش فرا مي خواند. درصد اقبال هر طرح يا عدم توفيق آن بسته به صحت و درستي تصميم ها از دو بعد كمي و كيفي قابل ارزيابي است. در واقع نسبت بين تصميم هاي صحيح در مقابل انتخاب هاي اشتباه سنجه اي پيش رو است بر آزمون مهراز. گاه انتخاب چنان دشوار و خطير گشته كه تصميم گيرنده بر دوراهه ي مجهول به انكار صورت مسئله مي پردازد. دنياي معماري مكرر شاهد نظرات و انتخاب هاي فاقد عنصر ترجيه(و حتي متضاد) بوده كه جملگي استوار به دفاع مستدل يك تفكر است اما برهان قاطع غيرمخدوش تصوير نمي كند. اين خدشه آنگاه متظاهر شود كه تصميم بهينه واحد است. در اين پژوهش مفروض است: 1. تعميم مدل هاي تصميم گيري چندمعياره به ملاحظات معماري موجب زدودن ترديد هنگام طراحي مي گردد. 2. مدل هاي تصميم گيري MCDM موجب ارتقاء فرايند طراحي مي گردد. 3. دستيابي به طرح هاي بهينه از طريق مدل هاي تصميم گيري چند شاخصه و چند هدفه ممكن مي باشد. لذا هدف اين تحقيق تعميم شيوه هاي متقن تصميم گيري به انديشه هاي معمار و ارائه راهكار برون رفت از ترديد در تصميم مي باشد. بدين نظر ضمن استفاده از روش هاي تحليلي- پژوهشي و ابزار مطالعات كتابخانه اي به تشريح فرايند تصميم گيري چند معيارهMCDM و چگونگي گزينش و وزن دهي شاخص هاي مؤثر در تعيين گزينه برتر پرداخته و از تكنيك هاي AHP، ANP، SAW و آنتروپي نيز در آن بهره گرفته شده است. و از طريق تشكيل سوپرماتريس وزني مطابق فرايند مشروح گزينه برتر و تصميم مقطوع تحصيل گرديده است.