تجلي ميراث زباني در نقش هاي جوراب بافي قوم تالش

توجه به دستاوردهاي هر قوم با هدف شناخت گنجينه ي غني فرهنگ بومي با گويش آن فرهنگ نيز ارتباط مستقيم برقرار مي كند. زبان مشترك در ميان يك قوم از عوامل مهم وحدت در توليد هنري و فرهنگي آن محدوده جغرافيايي است. جوراب بافي از جمله هنرهاي بومي و اصيل سرزمين گيلان است كه توسط قوم تالش با ويژگي هاي خاص صورت مي پذيرد.اين هنر از دير باز تاكنون در پيوند با آداب و رسوم، اعتقادها و باورهاي آنان و با حفظ ميراث زبان تالشي نقشمايه هاي فراواني را در دل خود جاي داده است. در اين مقاله ضمن بررسي چگونگي تاثير مستقيم فرهنگ و زبان مشترك و اصيل بر طرح و نقش به كار رفته در اين هنر، با تاكيد بر اصطلاح هاي تالشي كه به صورت نقش هاي انتزاعي الهام گرفته ازطبيعت در جوراب ها به كار رفته است، به تاثير و ماندگاري زبان مادري در آموزش و انتقال از طريق صنايع دستي نيز اشاره مي گردد. حاصل پژوهش نشان مي دهد كه تاثير ميراث زبان تالشي بر خلق نقش هاي متنوع جوراب هاي ساخته شده در آن ديار آشكار است و كيفيت آن در طول زمان در قالب نام هاي متنوع طرح ها، تقريبا دست نخورده باقي مانده است. علاوه بر آن وحدت در به كار گيري نام هاي نقش ها با گويش تالشي در سراسر منطقه تالش نشين به وضوح ديده مي شود. پرسش پژوهش: ميراث زباني تالشي چگونه بر خلق نقش ها و طرح هاي جوراب ها تاثير گذاشته است؟ فرضيه پژوهش: كيفيت زبان تالشي در طول زمان در قالب نام هاي متنوع طرح ها و نقش هاي جوراب هاي دستبافت منطقه تالش حفظ گرديد.