بررسي تطبيقي افزونه a- ماضي ساز باستاني و الگوي ساخت ماضي استمراري در گويش تالشي اسالمي و گويش كردي سُنْقُروكليايي

گويش تالشي اسالمي از گروه زبانهاي ايراني نو شمال غربي به شمار مي رود و در گروه گويشي مركزيِ تالشي جاي دارد كه در حاشية درياي خزر رايج مي باشد و گويشوران آن در اسالمِ گيلان در شمال ايران ساكن اند. از نظر جغرافيايي اسالم مابين هشتپر، رضوانشهر(بخش پره سر)، وخلخال واقع شده است. زبان كردي يكي از زبان هاي ايراني نو غربي است كه به سه شاخة شمالي، مركزي و جنوبي تقسيم بندي مي شود، گويش كردي سنقروكليايي در گروه گويشي شاخة جنوبيِ زبان كردي جاي دارد و گويشوران آن در شهرستان سنقروكليايي و روستاهاي اطراف آن زندگي مي كنند. از نظر جغرافيايي شهرستان سنقروكليايي بين سه استان كرمانشاه، همدان و كردستان واقع شده است. در هر دو گويش مذكور برخي ويژگي هاي زبانهاي ايراني باستان و ميانه محفوظ مانده است، كه از جملهً آنها فزونة a- مي باشد كه در زبانهاي ايراني باستان براي ساخت ماضي استمراري بكار مي رفت. در گويش تالشي اسالمي با افزودن فزونة a- ماضي ساز به ماده مضارع، ماضي استمراري ساخته مي-شود؛ در گويش كردي سنقروكليايي فزونة a- ماضي ساز به همراه ماده ماضي تشكيل فعل ماضي استمراري مي دهد. اين مقاله به بررسي تطبيقي چگونگي ساخت ماضي استمراري در دو گويش مذكور مي پردازد. براي جمع آوري داده هاي تحقيق از شيوه هاي كتابخانه اي؛ بررسي ميداني و هم چنين شمِّ زباني، بعنوان گويشورِ يكي از گويش هاي مذكور استفاده بعمل آمده است و نتيجه پژوهش حاكي از آن است كه چون هر دو گويش مذكور از شاخه زبانهاي ايراني مي باشند، طبيعي است برخي ويژگي هاي زبانهاي ايراني باستان را در خود محفوظ داشته باشند كه از جمله آن ها حفظ فزونة a- ماضي ساز باستاني مي باشد، اما اين دو گويش ، همانند ساير گويش هاي ايراني بخصوص در ميان نسل جديد گويشورِ خود تحت تأثير زبان فارسي معيار قرار گرفته و در معرض خطر نابودي اند كه در اين ميان فن آوري نوين ارتباطات بر سرعت اين روند افزوده است.