مقايسه دو گونه زباني گوداري و بهشهري در شهرستان بهشهر

گويش هاي ايراني گنجينه گرانبهايي از ميراث شفاهي اين آب و خاك و نمايانگر عظمت و تنوع فرهنگي اين سرزمين اند و هر يك از آنها به منزله چراغ فروزاني است كه يك منطقه فرهنگي را روشن نگاه مي دارد و با خاموش شدن آن، بخشي از فرهنگ ايران زمين به فراموشي سپرده مي شود. بنابراين وظيفه ما حفظ اين ميراث گرانبهاست. « بهشهر » شهرستاني است كه در شرق استان مازندران قرار دارد. اين شهرستان از شمال به درياي خزر، از جنوب به سلسله جبال البرز و استان سمنان، از شرق به استان گلستان و از غرب به شهرستان نكا منتهي مي شود. به دليل گرد آمدن اقوام مختلف در اين شهرستان كه در طي قرون گذشته به اين منطقه آمده اند، در كنار زبان مازندراني كه زبان غالب در شهرستان است مردم به گونه هاي زباني ديگري نيز تكلم مي كنند. مانند كردي، تركي، گوداري و ... . در اين مقاله، دو گونه زباني گوداري و بهشهري در شهرستان بهشهر مورد مقايسه قرار مي گيرند. بايد گفته شود تعداد گويشوران گوداري در سطح شهرستان، بسيار محدود مي باشد (حدوداً 150 – 100 نفر) كه به صورت دو مجموعه، در دو نقطه جنوبي شهرستان زندگي مي كنند. به دليل در اقليت بودنشان و ارتباط تنگاتنگي كه با ساكنين اصلي شهر دارند، در نتيجه گونه زباني بهشهري در گونه زباني گوداري نفوذ فراوان يافته تا جايي كه خود بر اين باورند كه گونه زباني شان همان گونه زباني بهشهري است، در حالي كه اين چنين نيست، آنها خودشان راغب ترند به اينكه به گونه زباني بهشهري تكلم كنند.