بازتاب گويش گيلكي در كتب جغرافيا و تاريخ

يكي از مهم ترين عواملي كه بر ارزش و اعتبار زبان هر كشوري تأثيرگذار است، ميزان تنوع گويش ها و گونه هاي گفتاري آن زبان است. به گونه اي كه زبان هاي رسمي، هويت شان را از زبانتودۀمردمكهكاربراناصليزبانهستند، به دست مي آورند. زبان فارسي كه خود شاخه اي از زبان هاي هند و اروپايي است و زبان رسمي ايرانيان نيز هست، از تنوع گوناگون گويش ها و لهجه ها برخوردار است. مثلاَ گويش هاي فارسي، تاتي، كردي، بلوچي، مازندراني، گيلكي و ... ‏گويش هاي گوناگون يك زبان ايراني هستند.گويش گيلكي كه زبان مادري مردم خطۀ گيلان و برخي از نواحي شمال كشور است، مانند هر گويش ديگري در كتب تاريخ ، جغرافيا و ساير آثار فارسي بي تأثير نخواهد بود. از آن جايي كه اين گويش گسترۀبزرگيرادرزبانفارسيداردودرآثارمكتوبنيز نفوذ عظيمي داشته است، در اين پژوهش، بررسي جامعي در باب واژگان، اصطلاحات، تركيبات و حتي ضرب المثل هاي گيلكي كه در كتب جغرافيايي و تاريخي كه از قرن چهارم به بعد ديده مي شوند، انجام گرفته است كه پس از استخراج، به تحليل و تعريف اين واژگان و اصطلاحات نيز پرداخته ايم.