ساخت ارگتيو در گونه ماسوله از تالشي جنوبي

ارگتيو الگويي دستوري است كه در آن فاعل بند لازم و مفعول بند متعدي در دسته اي از فرايندهاي دستوري رفتاري يكسان دارند و در مقابل، فاعل بند متعدي، رفتاري متفاوت از خود نشان مي دهد. تالشي نيز كه از زبانهاي ايراني نوِ شمال غربي و حاشيه خزر است، مانند بيشتر زبانهاي اين خانواده از نظام مطابقه/حالت نمايي ارگتيو در بندهاي گذشته متعدي پيروي مي كند. گرچه در بسياري از گونه هاي تالشي جنوبي ساخت ارگتيو از بين رفته يا دگرگون گشته است، ولي در برخي گونه ها مانند زبان ماسوله ويژگي هايي يافت مي شود كه بازمانده اين ساخت است. در تحليل داده هاي گردآوري شده از گويشوران بومي ماسوله، بر مبناي معيارهاي ديكسون (1994) در كاربرد شيوه هاي نشانه گذاري حالت مانند تصريف حالت و ارجاع متقابل، بسياري از ويژگيهاي ارگتيو محرز گشته است. به عنوان نمونه؛ در جمله هاي az še­m­a.( من رفتم.) و mən tə venn­ø­a. ( من تو را ديدم.)، حالت فاعل (ضمير اول شخص مفرد)، و نيز نوع شناسه فعلي در بند لازم متمايز از بند متعدي است. اين موضوع امكان بازآفريني جايگاه رده شناختي ارگتيو در اين شاخه از تالشي را فراهم مي سازد.