انطباق در گويش تالشي مركزي

انطباق، ابزاري براي نمايش نقش هر كلمه در جمله و ارتباط آن با ساير اجزا ست و از ديدگاه رده شناسي، هر زبان بر اساس سه الگوي حالت نمايي، مطابقه و ترتيب واژه ها تعيين مي گردد. زبان تالشي از زبان هاي ايراني شمال غرب و بازمانده گويشي مي باشدكه در آذربايجان رواج داشته است. اين زبان بنابر محدوده جغرافيايي به سه گويش شمالي، مركزي و جنوبي تقسيم مي شود. هدف پژوهش حاضر توصيف دو شيوۀ انطباق در گويش تالشي مركزي است. تالشي مركزي ساختار كنايي يا حالت ارگتيو را از دورۀ ميانه حفظ كرده است. در اين ساخت مفعول عبارت متعدي شكلي مشابه فاعل فعل لازم دارد. ساخت ارگتيو در تالشي مركزي با افزودن پي بست هاي فاعلي ارگتيو و افزونه (-a) يا (-e) به مادۀ ماضي فعل هاي متعدي ساخته مي شود. نظام مطابقه در اين گويش با توجه به لازم يا متعدي بودن فعل متفاوت است. وقتي فعل لازم است، نظام حالت از نوع فاعلي است و فعل از نظر شخص، شمار با فاعل مطابقه دارد و وقتي فعل متعدي است، نظام مطابقه با توجه به ستاك فعل به سه دستۀ مطابقۀ فاعلي، مفعولي و خنثي تقسيم مي شود.