بررسي ريشه شناختي پاره اي از اصطلاحات كشاورزي در گويش بندپي بابل

بندپي غربي يكي از بخشهاي واقع در جنوب غربي شهرستان بابل مي باشد كه از سمت شرق به بخش بندپي شرقي و بخش گتاب ،از غرب به بخش لاله آباد و بخش مركزي شهرستان آمل ،از شمال به بخش مركزي شهرستان بابل و از جنوب نيز به بخش مركزي شهرستان آمل و بخش بندپي شرقي محدود است.بندپي غربي با وسعتي نزديك به 250 كيلومتر مربع ، از نظر طبيعي به سه قسمت كوهستاني، جنگلي و جلگه اي تقسيم مي شود.پيشه بيشتر مردم اين بخش كشاورزي است.بيشترين سطح كشت مربوط به زمين هاي شاليزاري است و كشت مركبات در رده بعدي قرار دارد. مردم اين منطقه به لهجه اي از گويش مازندراني سخن مي گويند.گويش مازندراني كه پيشتر آن را تبري مي خواندند، عضوي است از گروه گويشهاي كناره درياي خزر و به دسته غربي زبانها و گويشهاي ايراني نو تعلق دارد. مطالعات ريشه شناختي كه موضوع اين جستار است، از مقوله هاي مهم زبانشناسي تاريخي است كه مي تواند به درك بهتر اشتقاق واژگان و نيز دگرگوني هاي آوايي و معنايي آنان كمك كند.در اين مقاله ، پاره اي از واژگان و اصطلاحات كشاورزي بر مبناي تلفظ رايج آنان در منطقه بند پي بابل، گردآوري شدند و به لحاظ ريشه شناختي مورد بررسي قرار گرفتند.همچنين برابر هر واژه در ديگر گونه هاي مازندراني و نيز در گويش هاي همسايه آورده شده اند.روش تحقيق در اين مقاله روش ميداني و كتابخانه اي بوده است.داده هاي گويشي به روش ميداني به دست آمدند و براي يافتن ريشه واژگان و سير تحولي آنان به منابع كتابخانه اي مراجعه گرديد.بسياري از واژگان گويش مازندراني همچون ديگر گويش هاي ايراني ريشه در زبانهاي ايراني دوره باستان، ميانه و حتي زبان سنسكريت دارند. برخي از اين واژگان امروزه در گويش فارسي معيار كاربردي ندارند و از ياد رفته اند، بنابراين ثبت اين گونه واژگان از سويي به مطالعات تاريخي زبانهاي ايراني كمك مي كند و از سوي ديگر در فرايند واژه سازي و واژه گزيني مي توان از آنان بهره جست.